Eternity: Universe of the Dead (2)

73|Maske Çatladı ve Ardındaki Yüzü Açığa Çıkardı..

Hava kararmıştır, sokaklar ıssız ve boş, loş lambaların ışıklarının ulaşmadığı yerlerde her an bilinmeyen şeyler oluyor.

Kimisi huzur içinde mutlu bir rüyada keşfe çıkıyor, kimisi dertli bir şekilde içiyor. Bazıları bunaltıcı hayatına son veriyor ya da bazı yerde yeni bir hayat yeşeriyor...

Sıcaklığın olmadığı, renkten yoksun sadece gri bir alanda birbiri ardına çatlama sesleri duyuluyordu.

Elektrik akımı bir an cızırdadı ve güvenlik alarmı çalarak herkesi huzursuzca ayağa kaldırdı.

***

Gece oldukça geç olmasına rağmen yataktaki kişi gözünü tavana dikti ve uykusuz bir şekilde yatakta debelendi.

Kulağında anılarından bir ses yankılanır gibiydi.

"Nanren, seni en yakın zamanda görmeyi umuyoruz"

Ses tonu kibir ya da emir değildi. Ama nornal tonun altına gizli yumuşak hassasiyet, onu her şeyden çok çaresiz bırakıyordu. Naraf, abisi bu sözleri artık neredeyse yalvarır bir tonda söyleyecekti.

Birkaç sözcüğün kaldıramadığı duygusal yük, ses tonunu titretmişti.

Nanren o an başını eğip göğsündeki tıkanıklık ve bir tür ruhsal daralma ile darmadağındı.

Duraksadı.

Gözleri boş ve çaresizdi. Karmaşık bir şekilde kıstı ve afallamış bir ifadeyle üstümdeki örtüyü tuttu.

Ailesi?

Gerçekten gidecek yüzü yoktu.

Önceki hayatında, nefret ve kinle sadece kendisine değil, çevresindeki herkese zarar vermiştir. Açıkça o, gerçekten iğrenç bir adamdır.

Hatırlıyor.

Hayır, daha doğrusu hiç unutmuyor.

Unutamaz.

Mürekkep yerine kanla çizilen kaderini.

O gün doğum günüydü. Ailesi açıkça yaralarını sarmak için nazikçe hareket etmeye hevesliydi. Ama o, ancak yeni ailesinin varlığından haberdar olabilmiş biriydi.

Beyni vızıldadı ve zihni boştu.

Aile?

Ailesi mi vardı?

Bir ebeveyn ?

Nanren, küçükken özlemini çektiği şeyin şimdi yüreğinde bir diken haline geleceğini asla hayal etmezdi.

Açıkça kabullenmişti, o bu dünyada zaten yalnızdı. Neden birden bire karşısına çıkıp onu cehenneme tekrar sürüklerler?

Evlatlık ailesi geliyordu sürekli gözünün önüne. Onların tatlı ve sıcak sevgisi arzulamaya cesaret edemediği bir şeydir ve onlara bile tam kalbini açamadan ölmüşlerdir.

Çok küçükken, yetimhanede.

Çocuklar çevresini sardı ve onunla dalga geçti. Açıkça hepsi kimsesizdi, ama Nanren kendi aralarında dışlanan tek kişiydi.

Aslında bunun bir sebebi vardı. Ona eşlik eden temizlikçi intihar ettiğinde, herkes orada onun bulunması nedeniyle suçlamaktan çekinmedi.

Aslında bu, birinin ölümünü ilk görüşü değildi. Sokaklar kimsesiz cesetlere ev sahipliği yapmak için çok iyi bir yerdi.

Ama, ilk defa birinin ölümünden sorumlu tutulmasıydı.

Kendi içine kapanık zihniyle şaşkınlık içerisinde yattı.