Princess In Disguise(Royalty Series 1)

CHAPTER 23

Paano kapag dumating ang araw na lumabas ang hayop na kinukubli mo sa loob ng iyong pagkatao?

-Princess Isabella

"Bakit ganyan ka makatingin?"tanong ko sa kanya pagkausad ng sasakyan.

He's looking at me in the way that I can't control my heart from pounding faster than its original pace.EASY HEART...

"Bakit paano ba ako tumingin?"ginaya niya ang boses ko dati.thats my line!

"Are you mocking me?"

Napailing siya na may ngiti."Why would I,my lady?"

Hindi ako naniniwala sa kanya kaya pabiro kong sinuntok ang dibdib niya.Pero ang loko-loko tumatawa lang.

"You look very beautiful today..."

Natigilan ako sa sinabi niya.Tumingin ako sa mga mata niyang iba ang uri ng kislap at may paghanga rin doon.

"You're not bad at yourself."I said trying to hide my smile.

Agad siyang sumimangot."Hindi mo manlang ba sasabihin na guwapo ako?"

"Saang banda?"pamimilosopo ko.

"Sa ilalim siguro."

Umawang ang labi ko sa sinabi niya.Gosh!may pagkamanyak side rin si Xavier!Boy are boys talaga!

"Ang manyak mo!"singhal ko sa kanya pero tawa lang siya ng tawa.

Pagbaliw nga talaga ang kasama mo oh...kainis ka Xavier...

Natahimik nalang ako.Walang sense kapag kinausap ko ang katabi.kung saan saan lang napupunta ang usapan.

"Natahimik ka..."pansin ng loko.

Hindi ko siya pinansin. Bahala ka sa buhay mo!kainis...manyak!kausapin mo sarili mo.

"Gwaps!"he called.

Napakunot ang nuo ko sa tinawag niya.he keeps calling me 'gwaps',dahil sa pagkairita ay napilitan akong pansinin siya.

"What?!"angry and frustration is in my voice.'gwaps?' tinatawag niya rin ba yun sa ibang babae?thinking about it makes my blood boil.

Napakurap siya sa ginawa ko."Galit ka?"

"Hindi."napalitan ng masuyong ngiti ang mga labi ko.pekeng ngiti.

Dumilim ang mukha niya.mas lalo pa siyang gumwapo!chaka.

"Don't give me fake smiles!"he demanded making me gasped.not because he half shouted or demanded but because he knew its fake.No one knows that,except for my brother.

"A-ano?"damn,nauutal pa talaga ako.

"Ang sabi ko huwag mo akong bigyan ng peke mong ngiti."mas mahinahon niyang sabi.

Natahimik kami.

Umiwas ako ng tingin. How could he read me?I'm not a book that everyone can read anytime. Mas lalo lang akong kinabahan. All this time,lahat ng emosyong ipinapakita ko ay totoo. Lalong lalo na kapag kasama ko si Xavier. My emotions are all true. Ngayon lang ako muntik mag sinungaling at alam niya na agad.

"I'm sorry."

Napabaling ako sa kanya.gulat na gulat.

"What?"hindi ko makapaniwalang tanong.why would he apologize?for what?

"I should respect kung anong ibinibigay mo.I know,"worry is visible in his tantalizing eyes."hindi dapat ako magdemand,I just can't help it."he reach for my hand and I let him."I don't like it when you lie."his voice cracked."ayoko ng mga sinungaling lalo na kapag ikaw ang gumawa nun."

I felt an arrow pierce my heart for what he said.he hate liars.Kahit hindi ko siya niloko it doesn't justify that I'm not a liar cause I am.I am!

"Hindi mo naman ako niloloko diba?"he's hoping.a glint of positivity is in his eyes.

Unti-unting naglaho ang kislap ng kanyang mata at kumunot ang nuo niya ng manatili akong tahimik. Agad akong tumango.

"Oo."sagot ko.niyakap ko siya para hindi niya makita ang kislap ng aking mata.yes,hindi ko siya niloloko pero manloloko parin ako kahit hindi sa kanya.

"Thanks god."he hugged me back and caress my hair.I felt him kiss the back of my head.my hair."I knew it.hindi mo ako lolokohin.At tulad ng sinabi ko sayo.ikaw lang din ang papaniwalaan ko.Kasi may tiwala akong hindi mo ako lolokohin."

Tangina.kung kanina at parang may bumaon sa puso ko ngayon naman ay may nagpasabog na nito.sabog na sabog na ako sa mga pinagsasabi niya.

Napanganga ako ng makita ang disenyo ng school.Wow,gone simple and now replace by a magical night.Just wow!

Since kami naman ni Xavier ang panghuli ay kami ang huling lalabas for the production number.ngiti ang sasalubong sa akin kapag tumitingin ako sa gawi niya.Tulad ko ay hindi ko rin makitang kinakabahan siya.Parang sanay na sanay na siya.

Rinig na rinig dito sa loob ang nakakabinging sigawan sa labas ngunit hindi naman papatalo ang musika.

I didn't lose my smile habang nagrarampa ako at puno ng hiyawan at sigawan ang buong lugar halos hindi ko rin makita sina Philip dahil sa nagdadagsaang tao.may mga hired na photographer ang school kaya okay na pero meron paring kumukuha ng mga litrato.

I glanced at the judges and give them my beautiful smile. Fake one.Of course hindi naman sila si Xavier kaya hindi naman nila malalaman. Napatigil ang mga mata ko sa lalaking nakaupo sa gitna. Judge rin. Kahit na umalis na ako doon at pumwesto na sa dapat kong lugar ay hindi parin maalis ang lalaking yun sa isip ko.

Kumalabog ng malakas ang puso ko.hindi dahil sa excitement,kundi dahil sa nakaramdam nalang ako bigla ng kaba. Kaba na sa talang buhay ko hindi ko pa nararanasan. I look at him one more time without a smile. Familiar...

Talak ng talak ang host at ginagawa ko naman ang dapat kong gawin. Kahit tapos na ang ramp hiyawan parin ng hiyawan ang mga estudyante.lalo na ang girls na kung makatili sa pangalan ni Xavier ay parang mamamatay na. May mga cartolina rin sila at baloons para kay Xavier.

Ang loko kong kapatid at pinsan kasama na si Jane ay naghihiyawan rin.Nasa gilid lang sila pero ang kapatid ko ay pumunta talaga sa unahan para makita ako ng tuluyan.

The ramp is going on hanggang sa nakaramdam na ako ng sobrang kaba. Like anytime ay may mangyayaring masama.

The next thing I knew magkatabi kami ni Xavier at ia-announce na ang winner. Naghihiyawan na ang lahat ng mapadako ang tingin ko sa pulang pintok na nasa tuxedo ni Xavier.

My eyes widen when I saw it move,in his heart! Kumalabog ang puso ko at ang ginawa ko nalang ay niyakap siya. Nasa unahan niya ako at bago ko ipinikit ang aking mga mata ay agad kong naramdaman ang sakit na bumalatay sa braso ko at pag agos ng dugo.

If it was a simple sniper,it wouldn't hurt like this.huli na ng malaman kong may lason ang bala. Nagdilim ang paningin ko at hindi ko na maigalaw ang katawan ko. I can see the worry in his eyes as he saw the blood cascading in my dress. Nabuwak na ako sa pagkakatayo. No pain...I can feel na numbness of my body.

Umiikot na ang paningin ko at ang huling nakita ko ay ang takot sa kanyang mga mata bago ako nawalan ng malay.

Short update!

A/N:I'm sorry for the late update.Actually matagal ko na itong naisulat pero lagi kasi kaming umaalis...

Happy Reading!