Princess In Disguise(Royalty Series 1)

CHAPTER 49

"Wow," amazement flashed on Draius eyes when he saw me.

"Hi!" I waved at him.

"You know me?" he asked.

I chuckled. "Of course, Mr pilot."

Humigpit ang yakap sakin ni Xavier kaya napatingin ako sa kanya.

"Hmmm?"

Sumimangot lang siya. Nakahiga siya sa tabi ko habang yakap yakap ako. I hugged him back.

"What is it?" I whisper.

"Selos." aniya at tumago sa leeg ko.

Napatawa ako sa sinabi niya. I pinched his cheek. "I'm just talking to him. He's my friend."

Magsumiksik lang siya sa gilid ko at hindi na nagsalita.

"I really can't believe you're alive. What happened?" nag aalala niyang tanong. "How did you survive?"

Naramdaman kong natigilan si Xavier sa gilid ko at umangat rin ang mukha para tignan ako.

I sighed. "Long story."

"We have a very long time."sabat ni Xavier.

"I don't actually know how exactly I was saved."

Bumangon si Xavier at umupo. Iginiya niya ako para isandal sa dibdib niya.

"I woke up in the hospital. No memories and so."

Tumango ang dalawa sa sinabi ko.

"I found out that I've been coma for years or half."I tried remembering what happened.

"Then the family of fisherman saved me. Clothed me and let me live like I was their own child."

Sumalubong ang nga kilay ni Draius. "Did they inform it to the officers or pulis?"

They didn't. But I didnt spill it.

"They did. But the province where I was founded was too far from the facility. Swerte na nga lang na nabuhay ako sa ospital nila kahit kulang kulang ang mga gamit. They said it was a miracle."

Buong araw kaming nag usap tungkol sa nangyari sakin. They were too focus sa lahat ng sasabihin ko lalo na si Xavier na panay ay yakap sakin.

Umalis si Draius para bumili nang pagkain. Dun ko lang nalaman na wala pala silang tulog dahil buong araw nila akong binantayan at kanina lang akong madaling araw nagising. Nahiya ako. Dapat pala imbes na nagkwentuhan kami ay pinatulog ko muna sila.

Matapos kumain nagpaalam narin si Draius na mauuna na at uuwi muna. Habang ang sabi naman ng doctor ay kailangang umalis ni Xavier dahil tapos na ang visiting hours at hindi siya pwede ngayong gabi. Bumalik nalang dae bukas ng umaga.

Matutulog na sana ako since I assumed na umuwi na siya ng bigla nalang bumukas ang pinto.

"You're still here?" nakanguso kong tanong. Tinatago ang ngiti. "I thought you already left."

Nakangisi siyang lumapit sakin at pinagkasya ang sarili sa higaan ko.

"I can find ways, baby. Hindi ko hahayaan na hindi kita makatabi ngayon." nakangisi niyang sabi.

Humiga ako sa dibdib niya habang sinusuklay niya ang buhok ko at binibigyan ng halik.

"Hindi pa ako nakaligo." nakasimangot kong sabi sa kanya.

He chuckled. "Mabango parin naman."

"How are you?"

He keeps brushing my hair while humming.