9.10.2009
"Taehyung~ah beni evime kadar bırakmak
zorunda değilsin."
"He-Ran neden oyunumuzu bu kadar geç bitirdik ki hem annenler çok kızacaklar."
"Ne yani?Sen benim okuldaki tek arkadaşımsın ve evlerimizde birbirimize oldukça yakın."
"He-Ran seninle herzaman oynayabilirim ama saat 8 üstelik hava karardı.Bu saatte çocuklar evde olmalılar."
"Peki,birdaha bu saatlerde dışarıya oyun oynamak için çıkmam bende."
Taehyung'la 5.sınıfta tanıştım.Hobilerimiz,düşüncelerimiz,ikimizin de geceyi çok sevmesi...birbirimize yakın olmamızı sağladı..
Oyun oynadığımız için geçen saatlerden haberimiz olmazdı.Bugün de aynı şeyleri yaşadık.Annem ve babam oysaki beni sıkıca tetembihlemişti geç kalmamam konusunda.
Babamı sevmezdim.Çünkü o hep eve içkili gelip annemi döverdi ve ben ne yaparsam yapayım beni evimizdeki bodrum katına kilitlerdi.Ondan çok korkardım.
Taehyung'a babamı anlattığım günden beri beni hep eve bırakırdı ve annemlere şu sözleri sarfederdi.
"Bayan Cha,He-Ran'ın bu saate kadar gitmesine ben engel oldum.Lütfen ona kızmayın."derdi.
Ama bu ceza almama engel olmazdı.Bazen dayak yerdim,bazen kötü sözlere maruz kalırdım.Lakin hep araya giren kişi annem olurdu.Ben anneme koskoca bir yüktüm.Ve bunu anneme söylediğimde ise beni saatlerce teselli ederdi.
Taehyung'la evimin önüne geldiğimde kapı açıktı.Ve içeriden bağrışmalar geliyordu.Yanımda olan Taehyung'un kollarını gitmemesi için tuttum.
"(Ağlayarak)Taehyung~ah lütfen bırakıp gitme beni.Korkuyorum."
"Şşşt..sakin ol..Belki de sadece oyun oynuyorlardır."
İkimizde birbirimizin ellerinden sıkıca tutup içeriye doğru adımladığımız da tam salonun önünde annem kafasından kanlar gelerek yatıyordu.
Taehyung o an elleriyle gözlerimi kapatıp kanları görmememi sağlamak istemiş olsa da çoktan gördüm.
Gözlerimden yavaşça akan yaşlardan sonra annemin yanına Taehyung'u es geçerek çığlıklarla koştum..
"Anne!!Uyan tek bırakma beni lütfen."
"Anne!oyun mu oynuyorsun benimle hadi uyan."dediğimde arkamdan güçlü bir kol beni hırkamdan tutup havaya kaldırdı.
Taehyung yanıma kadar koşup babama bağırıyordu.
"Lütfen,bırakın onu lütfen!!"
"Sizi küçük sıçanlar kesin sesinizi."
"Dokunmayın!He-Ran'a..Hem daha o çok küçük annesiz kalmak için."
"Velet!Sesini kes yoksa seninde canını yakarım..!"
Babam,Taehyung ve beni bodrum katına fırlatıp kapıyı da üzerimize kitlediğinde dayanamayıp ağlamaya başladım.
Ben ağlarken Taehyung'da sırtımı sıvazlıyordu.Küçük bir kız çocuğu annesiz ne yapabilirdi ki?
Herşey benim yüzümdendi..Eve geç gelmem,hatta benim doğmam bile yanlıştı..
