12.03.2013
Taehyung'la geçen lise yıllarım en güzel zamanlarımdandı.Ama sadece 9.sınıf ve 10.sınıfta beraber olabilmiştik.
Hatırlıyorum da Taehyung bana ilk o gün başka şehire taşınacaklarını söylediğinde bir dağın tepesindeydik.
"He-Ran,seninle birşeyler konuşmam gerek."
"Taehyung~ah eğer Mark'tan uzak durmam gerektiğini söyleyeceksen-"
"Hayır,başka bir konu..Bu şehirden ayrılırken seninde bilmen gerektiğini düşünerek söylüyorum."
"Ne saçmalıyorsun TaeTae?"
"Babamın işleri yüzünden taşınıyoruz."
"Neden ama?İstersen ben konuşabilirim babanla hmm?"
"İkna edemezsin He-Ran..Boşuna çabalama."
"Peki ben?"
"He-Ran,bunu bende istemezdim.Ama demek ki bir yere kadarmış."
"Arkadaşlığımızı mı bitiriyoruz?"
"Hayır,bitirmiyoruz.Ama muhtemelen buraya bir daha ne zaman geliriz bilmiyorum."
"(Gözlerim dolarak)Taehyung~ah lütfen beni bu koca şehirde tek bırakma.O aptal yurtta kalmak istemiyorum."
"Belki başka bir zaman birbirimizi buluruz.Sadece yaşlarımız farklı olur."
"İnsanlar değişir Taehyung.Kimse aynı kalmaz,kalamaz.Yalan söylüyorsun."
"He-Ran kapatalım bu konuyu olur mu?"
"Bak işte seninde kesin bir cevabın yok.Biz bu geceden sonra bitiyoruz Taehyung."
Taehyung'un yanından ayrıldığım da koşarak yurda gidiyordum.Ait olduğum yere..
Bana kendisi beni bırakmayacağını söyleyip söz verdiğinde hiç ayrılacağımızı hesaba katmadım..
Duygularımı kontrol edemiyor oluşum herzaman beni hüsrana uğratırdı tıpkı bu gece Taehyung'la o dağda konuştuğumuz gibi...
Bana arkadaş gözüyle baktığından adım gibi emindim.Ama ben ne yaparsam yapayım onu o şekilde göremiyordum.
Zaten arkadaşlıktan öte olan sevgimi de açıklayamayarak ayrıldım yanından.
Yatakhanemizin ışıkları baştan sona kapandığında bende pencere yanında olan yatağıma uzanıp ay'ın etrafı aydınlatan ışığına bakarak gelecek hakkında hayal kuruyordum.
Belki 20'li yaşlarımızda Taehyung o çok istediği Piyanist olma hayalini gerçekleştirip insanlara eşsiz ezgilerini şarkı mırıldanarak dinletiyor olacaktı..
Bende dövüş sanatlarında ustalaşıp onun beni 4 sene önce babamdan koruduğu gibi koruması olup sakınmak istiyordum..Taehyung'a zarar verebilecek herşeyden..
Koridordan buraya doğru gelen topuklu ayakkabı seslerinden sonra kafamı hemen yastığıma koyup duvar tarafına döndüm.
Tıpkı o günkü gibi uyuyor numarası yapacaktım.
Kapı açıldığında yurdumuzun kadın hocası etrafa göz gezdirip kapıyı kapatması bir oldu.Sadece öğrencilerin uyuyup uyumadığını kontrol etmek için her akşam gelir ve bakardı.
Taehyung gittiği günden beridir kimseye karşı güvenim kalmamış bir o kadar da kendimi insanlardan geri çekiyordum.Bana zarar vereceklerini düşündüğüm an da kendimi yere atıp kollarımı yüzüme siper ederdim..
Tabii bunu yapmamın bir başka nedeni ise çocukluğumdan beridir babamdan hep şiddet görmemdi ki zaten son yaptığında polisler tarafından hapise atıldı..
