Kara Kartal🇹🇷⠀ ོ

BÖLÜM-7 🇹🇷⠀ ོ-Güncellendi-

Medyadaki yiğit.

Önceki bölümden:

Yatağın yanındaki koyu mavi renkte koltuğa oturup geri yaslandım. Öylece boş boş yeri izlemeye koyuldum. Kafamı geri atıp sıkıca yumdum gözlerimi.

" Her zaman ölüm. Yıkılmış insanlar görmekten yorulmuştum artık.Acı, feryat,göz yaşı. Bunlar kaldırılamaz oluyordu."

Yan tarafımda bitap düşmüş kadına çevirdim bakışlarımı.

"Gönül yorgunluğu ayrı bir şeydir. Tüketir insanı. Helede gönlün kafesinden çıkmışsa o kuş. Parçalanır sahibi. Candan can giderde yanmazmı can. Bitermi o hüzün hiç. Bitmez...
Bugün Ahsen'lerin yarın Ayşe'lerin Fatıma'ların yanacaktı canı. Kiminin kör bir kurşunla kiminin can eviyle..."

Yan tarafta kadının elinde parlayan işlemeli yüzüğe daldı gözlerim. Yorgunlukla teslim ettim kendimi uykuya onu izlerken...

                                 ***
Uyandığımda gözlerimi ovuştururken akşam olanları hatırladım. Direkt yan tarafıma baktım. Gördüğüm manzarayla öfkemin kabarması bir oldu.

Ahsen Hanım'ın elini tutan bir adam vardı. Kalkıp yakasından kavradım. Aramızda yatak olmasına rağmen bir nefes kadar uzağımdaydı. Gözlerindeki mavilikler korkmuş bir ifadeyle bakıyordu yüzüme. Benden uzun olmasada boyu vardı. Kirli sakallı yirmi beşli yaşlarda görünüyordu. Kadını uyandırmamak adına kısık ama bir okadar tehdit dolu sesle konuştum:

"Kimsin lan! Şerefsiz!"

Benden kurtulmaya çalışırken:

"Asıl sen kimsin be! Benim kadınımın yanında uyuyorsun!

"..."

"Sözlüsüyüm ben!"

Duyduğum şeyle afalladım bir an. Elindeki yüzüğü gözüme sokarken avcumun içinde kıvranan adamı bıraktım.

"Sözlüsü mü?"

"Her ne haltı olduğun pekte umrumda değil. Bunu Ahsen'den duymak daha doğru!"

O dağılan üstünü düzeltirken.

"Ne oluyor burada? Ne yapıyorsunuz siz?"

Yorgun ve uykulu çıkan bu ses Ahsen Hanım'a aitti. Durumu izah etmek adına konuştum hemen.

"Ahsen Hanım,kusura bakmayın ben yabancı sandım. Şey oldu biraz."

Kadın etrafına bakınırken:

"Neden buradayım ben?"

Sözlüsü olduğunu düşündüğüm adam araya atlayıp azarlarcasına sordu:

"Neden bana harber vermedin Ahsen?"

Ben ona aldırmadan devam ettim:

"Siz bayıldınız Ahsen hanım dün. Bende sizi..."

"Hayatım neden beni aramadın? Dün izinli olduğum için hiç bir şeyden haberim olmadı. Okula geldiğimde öğrendim. Nasılsın daha iyimisin? Başın sağ olsun kardeşine olanları duydum."

Ahsen Han'ım gerilmişti. Sanırım adamın bu tavırları onu sıkıyordu.

"İyiyim Çetin sağ ol."

Lafımı bölmesi acayip derecede sinirlerimi bozmuştu. İçimden yâ sabır çekiyordum.Bu herifi bir kaşık suda boğabilirdim.

Ahsen hanım bana dönüp mütevazı bir şekilde:

"Teşekkür ederim asker. Sana zahmet oldu birde sabaha kadar beklemişsin burada. Hakkını helal et."

"Helal olsun. Eğer bir sıkıntınız olursa gelirsiniz okula yakınız nede olsa Ahsen hanım."