Kara Kartal🇹🇷⠀ ོ

BÖLÜM-33 🇹🇷 ⠀ ོ

Önceki bölümden:

"Ahsen iyimisin?"

Gözlerini hafif aralarken:

"İyiyim. Tansiyonum..."

"Gözlerime bak Ahsen."

Şuan daha iyiydi. Yeşil hareleri gözlerimin içine içine baktı. Bu sefer başkaydı ama. Anlam vermediğim bakışlarını toparladığı ellerine çevirdi.

Düzeldiğinden emin olduktan sonra aracı çalıştırdım. Başını yana koyup uyuyakalmıştı.Bende sessizce yola devam ettim.

Ahsen'den

Çocuk esirgemeye başvurduktan sonra gelip Nazlı için lojmanı ziyaret ettiler. Çok şükür ki her şey uygun bulunmuş nazlı artık kızımız olmuştu. Neredeyse bir haftadır Nazlı ile yaşıyorum. Çocuk sahibi olmak neymiş gerçekten yaşayınca hissediyorsun.

Ama ailesini çok özlüyor. Her gece annesini sayıklıyor. İçim parça parça oluyor bu miniğim böyle rüyasında göz yaşı döktükçe.

Şuan yanı başındayım. Pamuksu saçlarını okşuyorum kızımın. Mis kokusunu içime çekerek öptüm onu. Üzerini güzelce örtüp çıktım odadan sessizce.

Fırat... Belkide nazlı için en çok fedâkârlığı yapan oydu. Ailesi var. Onları hiçe sayıp evlendi benimle.Ya öğrendiklerinde istemezlerse beni? Birde yanımda sekiz yaşında bir kız çocuğuyla...

Hem bu evlilik ne kadar sürecek? Format icâbı olan bu evlilik.
İster istemez ona alıştırdı beni. Ona babalık gerçekten yakışıyor. Nazlı'yı genelde o mutlu ediyor. Bazende ben.

Çetin buraya geldiği gün çok şaşırtmıştı beni. Çetin'den sonra herkese duvar örmüştüm. Fırat o gün benim duvarlarımı yıktı. Bana kötü şeyler yapacak diye korksamda o bana merhametle yaklaştı. Onun beni böyle sahiplenişi...

Elimi kalbime koydum yavaşça.

"Ona kalben bağlanıyormuyum?"

"Peki o? Bazı kıskanç tutumları... Bana karşı bir şeyler mi var kalbinde? Oda benim gibi alışıyor mu?"

Saçlarımı karıştırarak mutfağa girdim. Duvardaki saat 20.00 gösteriyordu. Dolaptan soğuk bir su çıkarıp içtim. İç sesim hala benimle münakaşa içindeydi.

Sırtımda ağırlık kaldırdıkça hissettiğim yaram acıdıkça Çetin geliyordu aklıma. O adamdan nefret ediyorum! Ona karşı hiç bir şey yok bende. Sırtımda yok olmaya yakın yaramdan başka bir hiç...

Gece 02.00

Fırat hâlâ gelmedi. 'Birliğe de sakın gelme lojmandan çıkma' diyor bana hep. Kaç zamandır evdeyim. Okula da gitmeme izin vermiyor. Gerçekten tuhaf birisi. Onunla yaşamaya başladığımdan bu yana çoğu gece yarısı uyanıyor. Dışarı çıkıyor neredeyse beş altı saat sonra geri geliyor. Tabi benim bunu fark ettiğimden haberi yok. İlk zamanlar umursamasamda şimdi kafamda başka şeyler dolaşıyor. Saat gece yarısını geçti. Bense hâlâ Fırat'ı bekliyorum. Belki şimdi gelir diye yaptığım yemeği ısıtıp ısıtıp soğuttum sürekli.

Kapının tıkırtısıyla kalktım ayağa. Kalkıp koşar adım baktım. Kapıyı açtığım gibi burun buruna geldik. Gözlerini dikmiş bana öylece bakıyordu.

Kolunu tuttuğu kapıyı bırakıp ayağındakileri çıkarttı.

"Gecenin bir yarısı niye uyanıksın Ahsen?"

"Eee. Ben şey. Seni bekledim."

Doğrulup tekrar baktı yorgun yorgun gözlerimin içine.

"Niye, korkuyormusun?"