Bilinmeyen Numara: Dizginlerini an olsun bırakmadığın öfkenin seni zehirlemesine daha ne kadar müsaade edeceksin?
(Görüldü.) ✔✔
Kamer: Sanane?
Bilinmeyen Numara: Ben... Bilmem...
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Korkunun ayak izleri olduğunu bilirdim, korkunun gırtlağına sarıldığı bir zavallı olarak.
İçikofalmış yapay bir cesaretle doluadımların, zeminde sendeleyerek ilerleyen gövdelerininardındakatranla cilalanmış, leş ve peşisıra gelenlerin ayaklarını yutacak kudrette bir karadelik gibi bataklıkvari izleri kalırdı.
Zirâ, bilirdim ki korku, hücrelere değinköşe bucak kuytu köşe her zerreye bulaşanölümcül bir hastalıktı.
Geceye huzurla kapanan gözlerimi, sabaha da neşeyle aralayacağımı biliyordum, yada sadece umuyordum.
Saatin gününhangi diliminde ilerlediğini bilmez iken, uykunun koynunda mışıldayan bilincimepaldır küldür devrilen gürültü, yattığım yerden panikle sıçramama neden oldu. Oturur pozisyonda uyku mahmurubakışlarımıodanın genelinde bir müddetboşbeleş gezdirip durumualgılamayaçalışırkensıklaşannefeslerimidüzene koydum. Yastığımıntepesinebıraktığım yazmayı, dışkapıdangeldiğinianladığımsesimüzerinealdım ve başımaörttüm. Yorganı itekleyerek minderden doğruldum, hızlıadımlarımıodanın uç kısmındakikapıya ilerlettim. Kapıyı aralayarak koridoraadımıattığım an, kendi odasınınbulunduğu taraftan aynı uyku sersemliği ile kapıya ilerleyen Kamer'i gördüm.
