Panzehir 🌙 Texting

🌙 7.4

Beğenmeniz dileğim ile... ❦

🌙

🌙

Yaralarımız kadar yanardık.

Bilirdim bunu, zirâ insanın en büyük can yangını; ruhundaki ve yüreğindeki berelerin kesif sızılarından peyda olan acılardı.

Geçmezdi.

Geçmiş geçer, ancak acılar bâki kalırdı.

Ve benim canımın yangını, yangımın devası olarak yaratılmış devasa okyanusum ve yaralarımın her birine tarihin çok eski çağlarında bir kocakarının kırışmış ellerinde can bulmuş etkili bir em olan, ay ışığımdı.

Ahh benim ay ışığım...

Göğsünün geniş ve kemikli topraklarının tek hükümranı ilan ettiği yüzümü nârince ayırırken ellerim belime sarmaladığı ellerine uzandı, eklemlerinin kemik kavislerinden sicimler halinde süzülen kanın kızılına hüzünle baktım. Alt dudağım fark etmeden büzülmüştü.

"Ne çok yaktın canımı?" dedim, ses tellerimin zangırdayan bacaklarının titrettiği tınımla.

"Ne çok yaktın canımı?" Sağ elini avucumdan sıyırıp işaret parmağının ucuyla başımı yavaşça yukarı çevirdi. "Yaktığımın misliyle nasılda yaktın beni öyle cayır cayır?"

Başımı sol omzuma doğru düşürüp dudaklarımı dişledim. "Özür dilerim ay ışığım."

Dudakları kıvrıldı. "Özür dilerim ay parçam."

Elalarım yeniden ellerine kayarken uzun parmaklarını kızıla boyamış kanın üzerinde baş parmağımla nâzikçe gezindim. "Yaralarını saralım." Fısıldadım.

"Yaralarımızı saralım güzelim." derken bedenimi yatağın üzerine yönlendirip oturmam için işaret etti. "Ben pansuman için malzemeleri getireyim."

İtiraz etmeden yatağın yumuşak dokusuna kalçamı bırakıp odadan çıkışını izledim. Kapıyı açık bırakıp gözden kaybolduğunda savaş meydanlarından hallice bir kargaşa ve kan bürülü zeminde dolaştı, bakışlarım. Yaşadıklarımızı hayli taze olmasına rağmen tüm netliği ile hatırlıyordum ancak, annem olan kadının telefon konuşmasında yol açtığı o kesif acının artık uyuştuğunu hissediyordum.