Panzehir 🌙 Texting

🌙 7.7

Beğenmeniz dileğim ile... ❦

🌙

🌙

Korkularımız, diri idi.

Kanlı canlı, nefes alan ve kalp atışlarına sahip canlı yaratıklardı.

Korkular, eli kanlı birer katildi.

Katl ettikleri binlerce masumâne hayalin vebâline rağmen doymak bilmez gözü dönmüş caninin tekiydi, herbiri.

Ve benim korkularım, benim aşkımın katiliydi.

Kafatasımdan sömürüp birer birer kopardıkları hayallerimin tamamı onların açlık dürtüsünü tatmin etmemiş olsa gerek, buldukları en güçlü şeye dikmişlerdi, donuk gözlerini.

Benim korkularım, aşkımı katl edecekti.

Kamer'in başına dayalı silahın namlusuna vahşetle iliklenen elalarım, hudutlarını zorlarcasına irileşirken tâkâtimin kırçıllı urganı zihnimdeki küflü makaraya sarılıp ayaklarımdan başlayarak bedenimi ağır ağır terk ediyordu. Sendeledim, odağıma ansızın devrilen kasvetli perdeler bilincimi karanlığa bürümek üzere iken toparlandım.

Bir aciz gibi, çaresizce bayılmayacaktım, tabii ki.

"Zafer bey." dedim, sesimin gelgitlere kapılmış titrek dalgalarından. "Lütfen yapmayın. Rica ediyorum, lütfen yapmayın bunu bana."

Yılların geçmek bilmeyen öfkesinden nasibini belirli bir miktarda almış yer yer kırışmış sol elindeki silahın kabzasını daha sıkı kavrayıp bakışlarını varlığıma çevirdi. "Sana birşey yaptığım yada yapacağım yok ki benim kızım." dedi, dehşete düşüren sakinliğinden ödün vermeden.

Haylidir tanıyordum, onu. Yaklaşık iki yıldır hayatıma bir şekilde dâhil olmuş ve istemesem dâhi hakkında bilgi sahibi olacağım kadar vakit geçirmiştik.

Oldum olası, sakin bir adamdı. Ses tonunu bir kez olsun sabitlediği desibelin dışına çıkarmaz, her daim herşeyin kontrolünü elinde tutma meraklısı yapısı öfkesine de hakimdi. Ancak söz konusu olan şey, kendi tanınır taşıyan evladıydı, istediği şeyin anormalliğinden çok bunu söylerken takındığı tutumun normalliği hayret vericiydi.