Panzehir 🌙 Texting

🌙 5.3

Lütfen satır aralarını sahipsiz, kelimelerimi boynu bükük bırakmayınız...

Beğenmeniz dileğim ile... ❦

🌙

🌙

Sakla beni, sevgilim.
Avuç içlerine, zihnine, göğüs kafesine yahut ciğerlerine...
Yeter ki, sakla beni.

"Çok yoruldum, çok..." Fısıldadım, göğsündeki yüzümü içine girecekmiş gibi, içini açsa seve seve girip saklanabilecekmişim gibi öylesi bastırmıştım ki, sesimi belki de yalnız kendim işitmiştim.

Beline sarmaladığım kollarımın takati git gide çekilirken son gücümle daha sıkı doladım. Yıllardır hayalini kurduğum varlığının, teninin sıcaklığını hissedişimin böylesi bir acziyetimin sergilenişi ile olacağını hiç tahmin etmemiştim.

Başımdaki yazmanın yumuşak dokusundan ılık meltemlerin saçlarıma karışan solukları gibi dengeli bir ısıya sahip parmaklarının şefkâtli dokunuşları yavaşladı, durakladı. "Acıkmışındır, küçük."

Kafamı göğsünden koparmadan iki yana güçsüzce salladım.

"Acıktın mı demedim, acıkmışsındır dedim." diye yineledi, itirazımın akabinde. "Ben de acıktım."

Bedenimdeki dürtülerin verdiği sinyalleri göz ardı etmeye başlayalı yıllar olmuştu, ancak O'nun hissettiği herşeyin hayliyle kıymetli olduğunu her zaman kabul etmiştim.

Burnumu seslice çektim. "Pekâlâ."

Bedenimi sarmalayan kollarını yavaşça çözdü, tenime sivri dişlerini hunharca saplayan amansız bir ayaz tüylerimi diken diken ederken üzerime abanan ağlama dürtüsünü ekarte etmeye çabalayarak oturduğum yerden güçlükle doğruldum. Kamer'le aynı anda karşı karşıya dikildiğimizde aramızdaki devasa boy farkının verdiği rahatlamanın etkisiyle başımı iyice yere eğip ıslak yanaklarımı ellerimle kuruladım.

"Mutfağın yerini göstereyim sana." dedi, yalnız benim kulaklarıma özel bir ziyafet olarak hazırlanmış, tutkulu bir piyanistin parmak uçlarıyla nakş ettiği bir piyano resitalini andıran sesi ile.