Bilinmeyen Numara: Dizginlerini an olsun bırakmadığın öfkenin seni zehirlemesine daha ne kadar müsaade edeceksin?
(Görüldü.) ✔✔
Kamer: Sanane?
Bilinmeyen Numara: Ben... Bilmem...
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Her kuytu köşede saklambaçoynamayı seven küçükbirkızçocuğuolmuştum, hep.
Yaşadıklarımla ve yaşattıklarıyla savaşacak kadar güçlü olmadığımdan kaçmış, köşe bucak saklanmış, yahutgölgelere sığınmıştım.
Kimi zaman gizlendiğim karaltılarda huzurlu uykular aramış, kimi zaman karanlıkta fısıltılı oyunlar kurgulamıştım. Elbisemin eteklerini avuçlarımatoparlayıpküçük bedenimi mümkünolduğunca yokluğa itelemiştim, hiç var olmamışım gibi yaşamıştım.
And olsun ki ben, ay ışığımınaşkı kadar yaşambahşedenhiçbirşeygörmemiştim, ömrümboyu...
Hiç bu denli güzel yaşamamıştım.
Yaşam, hiçböylesi imrenilesi ve eşsizolmamıştı.
Her birimiz yaşardık, muhakkak. Ömürdefterimizdeki sahifeler tükenipnefeslerimiz bitene kadar bir şekilde yaşardık.
Ancak, Kamer'le yaşamak...
Bir düş, bir serap, hatta bir hayal...
Kesinlikle imkansızın olması idi, bir ömrü Kamer'le yaşayabilmek.
Göz kapaklarımı dünyayakapamamın üzerinden geçenzamanınayırdınıyapacak kadar ayılmamış bilincim geçmişin kapılarınadayandı. Son olanlarıyaşadığımhaldedetaylarını anımsayamıyor, hafızam o bölümleri eline aldığı devasa silgiyle yok etmişti, sanki.
