Bilinmeyen Numara: Dizginlerini an olsun bırakmadığın öfkenin seni zehirlemesine daha ne kadar müsaade edeceksin?
(Görüldü.) ✔✔
Kamer: Sanane?
Bilinmeyen Numara: Ben... Bilmem...
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Bir kâbustu, 22 yılıntamamı.
Karanlık koynunda boğulduğum, bir nefeslik oksijen içinyakarıpçırpındığımancak bir kez olsun uyanamadığım, kurtulamadığım bir kâbus.
Ayaklarımkalçalarıma vurarak soluk soluğakoştuğum halde, bir arpa boyu yol kat'edemediğim, olduğum yerde sayarak hıçkırıklarla kurtuluşümidibeklediğimkorkunç bir rüyanınbeşiğinde büyümüştüm.
Ve, suçuntamamıbanakesilmişti.
Bir kez olsungörmediğimbabamın beni terk edişinin ardındanaramızdakifiziksel benzerliklerin suçu benimdi. Galip'in leş tacizinin sorumlusu da bendim ve daha oluşmasında madden etkimin dâhibulunmadığı nice olayın...
Tümsuçbenimdi.
Peki,hikâyenin tek masumu bu olaylarıbana yaşatanlar mıydı?
Sırtımın kucaklaştığı duvarın beton yüzeyinde kalbimin şaha kalkan ritimleri ekolanıyordu, avuçiçlerimi sıvasına kapamış, küçük göğsümü şiddetleindiripkaldıransoluklarımı kontrol altına almaya çalışıyordum.
Hayli hırpalanmıştı.
Bana üstünlük tasladığı gücünün Kamer'in kudreti yanındahiçoluşundan epeyce bere almış, yüzününçoğu yeri çürümüştü. Ay ışığımın şefkati kadaröfkesinin de zirvede olduğunun bir şahidi gibi suratına elalarımısapladım.
"Git burdan." dedim, korkumun sebebi kendimden çok ay ışığımınellerinebuluşacak kanın telaşıydı.
Dışkapıyıkapatıpsiyahpostallarıüzerime adımlamaya başladığındabulunduğum yere iyice sindim ve duvarla bağımı koparmadan yan yan ilerleyerek sıkıcaşacağım mengenedenkaçmaya başladım.
