Bilinmeyen Numara: Dizginlerini an olsun bırakmadığın öfkenin seni zehirlemesine daha ne kadar müsaade edeceksin?
(Görüldü.) ✔✔
Kamer: Sanane?
Bilinmeyen Numara: Ben... Bilmem...
...
Çok bekletmeden gelmeye çalıştım... Bir süreliğine okuyacağımız son sakinbölümsanırım, lütfen bana kızmayın. Sadece bölümün keyfini çıkaralım diye belirttim. 😊 Satır aralarını sahipsiz, kelimelerimi boynu bükük bırakmayınız...
Beğenmeniz dileğim ile... ❦
🌙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Asfaltınüzerinde koynunda yatmanın ne denli rahat olduğunu anlatmam mümkün değildi, sanırım.
Hareketlerimizi izleyen meraklıgözlerinönümüzdekigünlerdeçıkaracağı dedikoduları tahmin etmesi zor değildi, hatta yol ortasında yerde sereserpe uzandığımız içinarsız ve utanmaz yaftalarını yiyeceğimizi de biliyordum.
Ve bubenimzerre umrumda değildi.
Salgınnedeniyle ıssızlaşmış sokakları şen kahkahalarla doldurmakbenceoldukçagüzel bir eylemdi, insanların moral motivasyon bozukluğuyaşadığıböyledönemlerde birilerinin umarsızca gülebilmesi diğerleriiçin sosyal sorumluluk projesi gibi bile sayılabilirdi.
"Üşüyeceksin ay parçam." dediğinde başımı koynundan kaldırmadan yukarıçevirdim.
"Oysa kendimi hiç bu kadar sıcakhissetmemiştim." derken gülümsedim. "Hani böylemeyve dolgulu eti puflar var ya biliyor musun onları ay ışığım?" Sorumun üzerinebaşınısalladı. Başımı hafifçekaldırıpçenemigöğsüneyasladım. Alt dudağımıdişlerimleezerek itiraf ettim. "İşte benim kalbim de önceleriiçi boş bir eti puf gibiydi. Senin aşkın yüreğime düştüğündeiçteniçe o meyve dolgusu gibi erimeyebaşladı, yumuş yumuş bir hâl aldı."
