Panzehir 🌙 Texting

🌙 7.0

Beğenmeniz dileğim ile... ❦

🌙

Kamer'in gözleri... ☝

🌙

Zaman, kontrol edemediğimiz sayılı şeyden biriydi, muhakkak.

Kontrol delisi biz insanların, üzerinde hakimiyet kuramadığı ve istediği şekilde yön veremediği en önemli kavram, zamandı.

Durduramaz, geri yahut ileri alamazdık.

Ancak ben, tam da şu an zamanı saatler öncesine geri alabilmeyi diliyordum.

Ay ışığımın sırtında açtığım kanatlarıma rüzgarın doluşunu hissettiğim an, gerçekten bir kelebek olduğumu hissetmiştim. Kanatlarımın berelerinin iyileştiğini, ruhundaki marazın şifa bulduğunu gerçekten görmüştüm.

Ve şu an kanatlarım yeniden kırılacaktı.

Ben Katre değildim...

Ben ay ışığımın ay parçası idim.

Ben O'nundum.

Başkasının bana dokunması cinayetti.

Ve, karşımdaki benim katilimdi.

"Dokunma..." Fısıldadım. Bedenimi mümkün olduğunca geri çekerken canhıraş yakardım. "Galip lütfen bana dokunma, yalvarırım dokunma."

Umarsızca gözlerini devirip üzerindeki tişörtü bedeninden sıyırdı. Pantolonun kemerini de açmaya başladığında işime yarayacak herhangi birşey bulabilme ümidiyle hızla etrafıma bakındım. Çelimsiz bedeni yatağın üzerine çıktığında yerle bir olan umutlarımı görmezden gelerek toparlandım.

Bacaklarımı kalçamın altına alarak oturur pozisyona geldim, ellerimin tersiyle yüzümü kuruladım. "Bana mecbur değilsin." derken ona karşın hiç sahip olmadığım bir uysallıkla halimi anlatabilmeyi umuyordum. "Çok daha güzel kadınlar bulabilirsin kendine birlikte olmak için, tecrübeli ve benim mislimle güzel kadınlar..."

Yeşil irislerinde aşinası olduğum arsız arzular peyda olmuştu, bakışlarındaki istekle üzerime eğildi ve kolumu sertçe kavradı. "Sen kendinin farkında olamayacak kadar aptalsın değil mi?" dedi, sorgusunun akabinde diğer elini belime koydu.

Aramızdaki mesafeyi aralamak için çırpınırken fıtrattan farklı sikletlerde yaratılışımızın verdiği avantaj sayesinde bedenimi sırt üstü yatağa devirdi, üzerime çıktı. Gözlerimi sıkıca kapattım, kirpiklerimin her telini birbirine mühürledim.