Panzehir 🌙 Texting

🌙 6.9

Beğenmeniz dileğim ile...

🌙

🌙

"Nasıl hissettiğini biliyorum."

Şakağıma dayalı namlunun baskısıyla önüme eğdiğim başımı mekanik bir hareketle kaldırdım.

"Ama nasıl hissettirdiğini bilmiyorsun." Zerre duygu barındırmayan çatallı sesimle tek düze bir desibelde fısıldadım.

Ağlayacağımı sanmıştım.

Korkunç bir mâtem havasına bürünüp acılar içinde kıvranacağımı düşünmüştüm ve her zamanki gibi yanılmıştım.

Zirâ, benim kıyâmetim orda idi.

Zorla çıkardıkları o evin içerisinde, hislerimde dahil her hücreme dirilişi bahş eden kıyâmetimden koparılmıştım.

Yaşar mıydım ki?

Muhtemelen.

Eğer ki, yalnız soluk alarak hareket etmek yaşam belirtisi sayılıyor ise, muhakkak yaşıyor olurdum.

"Geçecek."

Sağ elimle şakağımdaki namluya uzandım ve ağır bir hareketle sıkıca kavradım, nişan alanını göğsüme doğru indirdim. Yanımda bana gözetmenlik yapan herifin anlamsız bakışlarına aldırmaksızın elalarımı karşımda keyifle kurulan Zafer beye odakladım.

"Bu tetiği çekmekten zerre farkı yok yaptığının."

Aptal cesaret gösterilerime alışkın oluşundan paniklemeden yanımdaki adama ufak bir baş işareti verdi, kabzayı kavrayan el geri çekildi. Silahın kontrolü tamamen bana kaldığında namlusundaki sıska parmaklarımı çözdüm ve soğuk kabzasını sıkıca sarmaladım.

Cılız koluma hayli ağır bir güç yükleyen silahı zorlanarak da olsa göğsümden koparıp namluyu karşımdaki sözde kayınpederime çevirdim.

"Durdur arabayı." Tısladım.

Umursamadı.

Tek elimin kontrolünde titreyen silahı sabit tutmak adına iki elimle var gücümle kavradım. Ciddiyetimi daha iyi hissettirebilmek adına, hislerimin sürgün yediği çehreme bütün öfkemi toparladım.

"Durdur arabayı, yoksa ateş ederim."

Sırıttı. "Ahh benim güzel kızım, sanıyor musun ki beni vursan bu arabadan sağ çıkabileceksin?"