Bilinmeyen Numara: Dizginlerini an olsun bırakmadığın öfkenin seni zehirlemesine daha ne kadar müsaade edeceksin?
(Görüldü.) ✔✔
Kamer: Sanane?
Bilinmeyen Numara: Ben... Bilmem...
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Her gecenin sabahında, şafağa meyilli bir aydınlık barınırdı. Karanlığın koynunda mışıldayan kâbuslara umut vaad eden, tatlı ve göz kamaştıran ışıklar, korkuların sırtlarını sıvazlar, küçük kulaklarına fısıltılı ninniler mırıldanırdı.
Geceye karşı kılıç kaldıran cesur bir şövalye idi, ışık.
Ve benim ışığım, Kamer'di.
Aşkının yüreğime vuran şavkı korkularıma, endişelerime ve nice zâfiyete karşın varlığımı çepeçevre kuşatan güçlü bir tılsım gibiydi.
Aşkı, büyümdü.
Yılların gazabından çehresi tümüyle kırışmış, yorgun ancak gizemli bir kocakarının kurumuş dudaklarından dökülen, nasırlı avuç içlerinden yaşam bularak dirilen kudretli ve parıltılı bir sihirdi.
Ömrü kitap sayfalarının arasında geçmiş hayalperest bir kıza göre, elbetteki aşkımı dile getir işim abartılı sayılabilirdi. Evlenmeden önce odanın bir köşesine iliştirdiğim küçük kitaplığımınraflarının arasını dolduran çeşit çeşit kitapların olay örgüsünü meydana getiren o imrenilesi karakterlerin hayalini kuran, her birinin yaşadığı aşkın hayranlığıyla, düşlere dalan basit bir kızdım.
Bu kadardım.
Kendimi bildim bileli kitaplarla nefes alırdım. Çalışmak zorunda kaldığım zamanlarda, annemden gizli saklı biriktirdiğim birkaç kuruşun tamamını kitaplara yatırır, her birini gece yorganımın altında yakalanma korkusuyla gizli saklı okurdum ve çoğunlukla yakalanırdım; yalan söyleme konusunda usta olan bir kıza göre gizlilik konusunda beceriksizdim. Ancak her yakalandığımda değişmeyen en önemli şey, kitaplarımın sayfalarının teker teker parçalanması ve annemin parçalara ayırdığı sayfaların gerilim müziği gibi; asla hayatın kitaplardaki gibi olmadığı, hiçbir zaman hayal ettiğim gibi bir aşka kavuşamayacağım ve her zaman bu aptal aklımın ekmeğini yiyeceğim tarzı kötü nasihatlare maruz kalırdım.
Elbette ki farkındaydım, hiçbir zaman hayat kitaplar gibi olmazdı ama ben okuduğum kitapların benim hayatım olacağına inanmıştım.
Ay ışığımı görene kadar...
Kulaklarımda son sürat çevirilen kitap sayfalarımınhışırtısıçağıldarken, onu gördüğüm an sıtma marazına tutulmuş bir biçâre gibi titreyen dudaklarımdan iki kelime dökülmüştü.
