Limon Çiçekleriii

Limon Çiçekleri 55. Bölüm

Otele varana kadar ağzını bıçak açmamıştı Lale'nin. Hiç sesi çıkmıyordu. Konuşmuyordu. Konuşamazdı çünkü hala Batu'yla mutfakta yaptıklarının etkisi altındaydı. Hiç ummadığı bir şekilde yine her şey yarım kalmıştı. Gerçi ne bekliyordu ki? Birkaç adım ilerdeki bahçede bir dolu insan varken, mutfakta sonuna kadar giderek deli gibi sevişecek halleri yoktu herhalde. Ama Mete'nin ağlama sesini duyana kadar öyle olacak gibiydi. Mete ağlamaya başlamasaydı, kimseyi umursamadan, hiçbir şeyi düşünmeden sonuna kadar gidebilirlerdi o tezgahın üstünde. Biliyordu. Ve düşündükçe çıldıracak gibi oluyordu. Öyle istiyordu ki Batu'yla birlikte olmayı. Çok istiyordu. Her şeyden çok istiyordu! Peki ya sonra? Sonra ne olacaktı? Biraz ilerde bahçede bir dolu insan varken Batu'nun ablasının mutfağında tezgahın üstünde Batu'yla sevişmeye cesareti vardı da gerisine niye cesaret edemiyordu bir türlü?

Sonunda otele geldiklerinde aceleyle arabadan inmiş, koşar adımlarla lobiye yönelmişti hemen.
"Lale dur nereye ya?" diye seslendi arkasından Turgut.

"Odaya." dedi arkasına bile dönmeden.

"Ya otelin barında bir şeyler içerdik belki?"

"Yok sağol, ben bir şey içmeyeceğim." dedikten sonra kendini asansöre zor atmıştı. Derya peşinden odaya gelmeyeceği için şükrediyordu aslında çünkü hiç onu çekecek halde değildi şu anda.

Odaya girdiği anda kendini duşa attı. Soğuk suyun altında durdu dakikalarca. Başka türlü sakinleşemeyecekmiş gibi hissediyordu. Kafası karmakarışıktı. Batu'ya karşı hissettikleri sadece fiziksel bir çekimden ibaret değildi, bundan emindi. Adı gibi emindi hem de. Ama bir türlü o gereken adımı atamıyordu işte. Batu'yla böyle oynamaya hakkı yoktu, onu da biliyordu. İstediği zaman çağırıp istediği zaman göndereceği bir kukla değildi ki Batu. Böyle kararsız davranarak ona da haksızlık ediyordu. Bugün bundan iyice emin olmuştu. Babası Bülent bey'in Batu'nun askerdeyken ne kadar moralsiz olduğundan söz etmesi, sonra Turgut'un Batu'nun da en az kendisi kadar mutsuz olduğunu söylemesi ve son olarak ablası Beril'le eniştesi Ömer'in söyledikleri... Yalnızca kendi içinde bulunduğu çıkmazı düşünerek bencillik yapıyordu galiba. Batu da en az kendisi kadar büyük zorluklar yaşıyordu. Bugün annesiyle tanışmıştı işte. Beraber olsalar, ailesiyle arası bozulacak tek kişi kendisi olmayacaktı. Batu da büyük sorunlarla karşı karşıya kalacaktı. Ama o annesi varken ve o anne, daha Batu'yla aralarındaki ilişkiden haberi bile yokken sadece Hristiyan olduğu için kendisine karşı çıkarken nasıl bir gelecekleri olabilirdi ki?

O kadar canı sıkkındı ki duştan çıktıktan sonra oda servisini arayıp bir sürü yiyecek söyledi kendine. Televizyonun karşısına geçip salak bir aşk filmi bulmuş, istediği koca bir patates kızartmasını filmi ağlaya ağlaya izlerken midesine indirdikten sonra arayıp bir tabak daha istemişti. Batu'yu aramak istiyordu aslında, onunla konuşmak, sesini duymak istiyordu ama cesareti yoktu. Onu yine sinirlendirmek istemiyordu. Ki Batu haklıydı sinirlenmekte. Kendisi de bu aptalca kararsızlığına sinir oluyordu! Ama ne yapacağını da bilemiyordu.

Bir süre odanın içinde bir aşağı bir yukarı yürüdü. Balkona çıktı. Karşıda bütün heybetiyle ışıl ışıl görünen Sabancı Merkez Camii'ne baktı. Sonra tekrar içeri girdi. Telefonunu eline aldı. Rehbere girmeye gerek duymadan ezberinden Batu'nun numarasını tuşladı. Ama sonra sinyal sesi gelmeden telefonu kapattı. Ne söyleyeceğini bilmiyordu ki! Batu şimdi "neden aradın" diye sorsa verecek cevabı yoktu. Peki sorar mıydı? "Neden aradın" der miydi? Yoksa bunu sormaya gerek duymadan, eskiden olduğu gibi yine o muzır ses tonuyla, bitmek tükenmek bilmeyen imalı sözleriyle ve duymak için ölüp bittiği o aşk sözcükleriyle yine kendinden geçirir miydi onu?

Koridordan Derya ve Melis'in seslerini duyunca ışıkları söndürüp hemen yatağa girdi. Derya'yla konuşmak istemiyordu. Kimseyle konuşmak istemiyordu. "Neyin var" dediklerinde ne tür bir cevap vereceğini bilmiyordu çünkü. Tek bildiği neyinin olmadığıydı, o da Batu'ydu.