Kaçış•bxb ✔️

*18*

•Doğu•

Etem'i dün gece kendi evime getirmiştim. Batı ve Umut bütün gece uyumuşlardı. Onlara daha Etem'den bahsetmemiştim bile. Eğer Etem'in yaptığı başkanın kulağına giderse büyük ceza alırdı. Neden bilmiyorum ama onu gördüğümden beri ona zarar gelecek diye korkmaya başladım. İlk defa biri için bu kadar endişelendim.

Batı ya da diğerleri için endişelenip duruyordum. Ama bu başkaydı. Onlar için kendimi bildim bileli endişeleniyorum. Ama Etem'i daha doğru düzgün tanımıyorum bile. Sadece gözlerindeki o bakışı gördüm. O içindeki korkak çocuğu gördüm. O içindeki yalnız çocuğu gördüm.

Bütün gece kabuslar görüp uyanmıştı. Rahatsız olmaması için yanında uzanmamıştım. Sabah ilk olarak onun yanında oturmuştum. Gözlerini açtığında korkmasını istemiyordum.

Simsiyah saçları ve iri siyah gözleri ile o gerçekten sevimli bir çocuktu. Belki de bu kadar sevimli olduğundan ilgimi çekmişti. Sevimli şeylere zaafım vardı.

Gözlerini açtığında ilk önce korku ile odaya bakmıştı daha sonra beni gördüğünde bakışlarını kaçırıp battaniyenin altına girmişti.

"Sana da günaydın."

Cevap vermeyip battaniyenin içinde durmaya devam etmişti.

"Sonsuza dek orada kalamazsın Etem."

"Kalırım." dedi boğuk çıkan sesi ile.

"Eninde sonunda acıkıp çıkacaksın. Sonsuza kadar orada aç kalamazsın."

"Tamam işte. Cesedim çıkar buradan. Kimsenin de umursadığı söylenemez."

"Yatağımda bir ceset istemiyorum."

Düşünce başta midemi bulandırmıştı. Daha sonra Etem'in ölme düşüncesi kalbimi sıkıştırmıştı.

"Etem seni umursuyoruz."

"Arkadaşlarını öldürmeye çalıştım!"

"Kendinde değildin."

Battaniyeyi kaldırdığımda ürkek gözleri ile bana bakıp battaniyeyi geri almaya çalışmıştı.

"Ver şunu."

Battaniyeyi almak için uzandığında yüzümüzün arasında sadece bir kaç santim kalmıştı. Yakından yüzü daha çok ilgimi çekmişti. Anlık dalgınlığımdan yararlanıp battaniyeyi alıp üstüne kapattı.

"Yüzünüze bakamıyorum Doğu. Dün size de zarar verebilirdim."

"Seni suçlamıyoruz."

"Suçlamanız gerek! Ben kötü biriyim."

Son dediğini söylerken sesi titremişti. Battaniyeyi bu sefer çekip almaması için uzağa atmıştım.

"Doğu burada kalmak için bir sebebim yok. Kimsem yok."

"Artık var." dedim gözleriyle gözlerimi buluştururken. "Benim için kalmalısın."

"Neredeyse arkadaşını öldürüyordum?"

"Bu konuyu ne zaman atlayacağız?"

"Bu yaptığım peşimi bırakmayacak."

"Yiğit bu kadar umursamıyor be."

"İsmini bile yeni öğrendiğim birini neden öldürmeye çalıştım ki?"

Bunu kendine soruyor gibiydi.

"Ben çoğu şeyi hatırlamıyorum. Dün gece biraz içmiştim."

"Biraz mı?"

"Evi parçalayacak kadar içmiştim."