Kaçış•bxb ✔️

*50*

•Altay•

Güne yine Betşa da sinir bozucu bir şekilde başlamıştım. Asıl sinir bozucu olan gördüğüm güzel rüyalardan sonra Betşa'da uyanmaktı.

Nermin ablalar ile buluşmam üzerinden yaklaşık iki hafta geçmiş ve bütün planları istediğimiz gibi ilerletiyordu. Her şey istediğimiz gibiydi.

Aslında en ufak şeyin bir anda her şeyi bozacağından da bir o kadar korkuyordum. Son anda her şeyin tersine dönüp Akad'ın planını gerçekleştirmesinden çok korkuyordum.

Akad son günlerde planlarından bahsetmiyordu. Hatta neredeyse odasından hiç çıkmıyordu. Bazen yanıma gelip benimle konuşuyordu.

Benimle konuşurken sanki gerçekten babamla konuşuyor gibiydim. Bana karşı hep iyiydi. Ne olursa olsun benim iyi hissetmemi istiyordu.

Asıl kafamı karıştıran beni bu kadar sevmesine rağmen canımı yakacak şeyleri yapmaya devam etmeseydi. Kendisiyle çelişen davranışları vardı.

Yine de bir yanım onu affetmek istiyordu. Duygusal olan yanım onu affederdi. Her şeyden vazgeçse onu yine affederdi. Bu onun elindeydi.

Kapıyı yavaşça çalıp içeri girdiğinde ben de yatağımda uzanmış kitap okuyordum. Yanıma otururken önüme dört tablet bırakmıştı.

"Biraz benimle izler misin?" dedi duvara yaslanırken. "Yalnız çok daha canım yanıyor ama onları çok özlüyorum."

"Seninle bir şey konuşabilir miyim?"

"Bugün bana olan nefretini duymak istemiyorum. Sen benim oğlumsun ve bu nefret canımı yakıyor. Sadece benimle anneni ve amcalarınla olan anılarımızı izler misin?"

Bakışları çok daha başkaydı konu onlar olunca bambaşka bir Akad oluyordu. Onları izlerken gözleri parlıyordu.

"Burada daha on yaşındaydık," dedi gülerek. "Seninde o yaşlarını görmek isterdim."

"Betşa küçük yer görmüşsündür."

"Öyle değil, o zamanlarında yanında olmak baban olarak elini tutmak isterdim."

"Hâlâ geç değil." diye mırılandım.

"Geç, her şey için çok geç Barın."

"Yine bu klasik konuşmamızı yapacak mıyız?"

Başını olumsuz anlamda sallayarak başka bir video açtı. Videoyu açması ile gülümsemesi bir olmuştu.

"Burada Aslı ile ilk yılımız için bir yemek hazırlamıştım. Çok heyecanlıydım."

"Barın dayı daha heyecanlı duruyor." dedim gülerek. Saniyede bir masayı düzenleyip duruyordu.

Videodan çıktığında bu sefer ben bir video açmıştım. Burada çok küçükleri. Cidden çok küçüklerdi.

"Beş yaşındaydık, dadımız bu videoları çekerdi. Kendimizi diğer çocuklar gibi sanardık. Hep herkesi bizim gibi sandık. Herkes gibi büyüdükçe asıl gerçekler yüzümüze vurdu."

"Çok küçükmüşsünüz," diye mırılandım gülerek. "Aslında burada sana benziyorum. Küçükken yüz  tipim böyleydi."

Akad bana bakarak gülümsemişti. Kendimi eski aile fotoğraflarına bakan normal bir hayat yaşayan bir çocuk gibi hissediyordum.

Babasının bütün insanlığı yok etmediği bir dünyada yaşayan normal bir çocuk.

Kapı yavaşça tıklandığında kapıyı açarak içeri robot adamlarından biri girdi. Robot olanlar genel olarak birbirinize benziyor ve kollarında mavi bir bandana oluyordu.