Kaçış•bxb ✔️

*34*

•Doğu•

Etem kollarını belime sarmıştı bir yandan saçlarıyla oynarken onu izliyordum. Dün gece neredeyse hiç uyumamıştı. Sonunda uyuduğu için onu uyandırmamaya özen gösteriyordum.

Aradan iki üç gün geçmişti ve hâlâ bir tedavi bulamadık. Altay bir kaç kez Akad ile konuşmaya bile çalıştı. Hiç bir yaptığımız işe yaramıyordu.

Artık umudumuzu kaybetmiş gibiydik. Etem hepimize çok bağlanmıştı. Onun aile gibi olmuştuk. Şimdi tekrar birini kaybederse o tekrar çok üzülecekti.

Yiğit'i kaybetmek hepimizi etkilerdi. Hiç bir şey aynı olmazdı. Hiç bir şey.
Böyle art arda iki kez söyleyince daha dramatik oluyormuş artık favorim bu.

Etem gözlerini yavaşça açmaya başladığın da tekrar uyuması için gözlerini kapattım.

"Ne yapıyorsun?" dedi gülerek elimi uzaklaştırırken.

"Tekrar uyu." diye mırılandım. "Bütün gece neredeyse hiç uyumadın. Hiç uyumadın."

"Neden iki kere söyledin?"

"Bilmiyorum Etem. Bilmiyorum."

Etem gülüp gözlerini devirmişti. Genel de geceleri benimle kalıyordu. Yanında olduğumda onu kabuslarından uyandırabiliyorum. Üstelik gözümün önünde olmadığında ona zarar gelmesinden korkuyorum.

"Doğu ben seninle bir şey konulmak istiyorum." diye mırılandı başını göğsüme yaslarken. Bir yandan işaret parmağı ile göğsümde halkalar çiziyordu.

"Sorun mu var güzelim?"

"Bak yeri değil biliyorum," dedi başını kaldırmadan konuşurken. Bu genelde bir şeyleri anlatırken yaptığı bir şeydi. Üzgünken hep böyle yapardı. "Ama her an her şey olabiliyor. Ve ben bunları söylemeden seni kaybetmek istemiyorum."

Başta anlatacağı şeyin bir sorun olduğunu düşünmüştüm artık anladığım şey ile dudaklarım sola doğru kıvrıldı.

"Seni seviyorum." diye mırılandı kafasını göğsüme bastırırken. Gülerek yüzünü kaldırıp avuçlarımın içine aldım.

"Ne dedin? Duyamadım da."

"Seni seviyorum." dedi kısık sesiyle.

"Efendim?"

"Seni seviyorum aptal!"

Yüksek sesle söylemesi ile dudaklarımızı buluşturdum. Eskiden takıldığım kişiler olmuştu. Ve bir çok kez öpüşmüştüm. Ama bu farklıydı. Bu çok daha yumuşaktı sanki ikimizde birbirimize zarar vermekten korkuyor gibiydik.

"Ben de seni seviyorum Etem." dedim alnını alnıma yaslarken.

"Bu artık birlikteyiz demek mi?"

"Sana başından beri seni hiç bırakmayacağımı söylemiştim unutma."

Etem gülerek tekrar kafasını göğsüme yasladı.

"Yiğit iyileşince bu konu hakkında konuşacağız. O hep bana ilk adımı benim atmamı söylemişti. Sana kalırsak sonsuza kadar böyle olurmuşuz."

"Ben gayet hızlıydım bir kere." diye mırılandım.

"Söz önemli değil işlev önemli."  diye mırılandı gülerek. Gözlerimi kısarak baktığımda dudağıma kısa bir öpücük bırakmıştı.

"Sanırım artık kalkmamız gerek." dedi yataktan doğrulurken. "Bütün gün beraberiz zaten."

"Evet," dedim sırıtarak. "Artık istediğim gibi seni öpebilirim."