A Love for a Lifetime (The Dare Book 2)

Chapter 6

Lance's POV

I don't know what's happening to me. Lately I started to feel irritated. Masyado akong nagiging moody. At hindi ako natutuwa sa nangyayari saakin.

I'm still confuse. About myself and about that girl. Speaking of that girl, I never saw or heard anything from her since that night. Maybe because of what I said. But I could not help it. I am so damn confuse about the things she's trying to say. And my head hurts every time she's talking about the past.

Ringgggg! Ringggggggg!

Natigil ako sa pag iisip nang tumunog ang cellphone ko.

"Yes ma?"

"Lance wag mong kalimutan ang appointment mo sa doktor. Two pm ang schedule mo."

"Yes ma. How many times do you have to tell me that?"

"Anak I'm just making sure you don't forget to go and see your doctor. Wala ako palagi sa tabi mo. Kung pwede nga lang samahan kita sa osp-"

"Ma I'm an adult now. You don't need to worry about me. And besides -" natigilan ako.

Bigla kasing pumasok sa isip ko ang babaeng yon. Simula kasi nang makalabas ako sa ospital ay hindi na siya nawala sa tabi ko. Nasanay ako na palagi ko siyang nakikita at nakakasama.

"Besides what anak?"

"Besides I'm not alone. I have my fiancee. So don't worry about me."

"Are you sure? Bumabalik na ba ang alaala mo anak? Naaalala mo na ba si Kate?"

Napaisip ako. Wala akong idea sa pagkatao niya. Pero sa mga araw na kasama ko siya alam ko at sigurado ako na mabuti siyang tao.

"Not really ma. I still need to know more about her."

"Ganon ba? Basta tandaan mo lang, huwag mong pilitin ang sarili mo na alalahanin lahat. Kasi baka makasama pa yan sa kalusugan mo."

"Yeah. I know ma. Thanks for caring."

"You're always welcome Lance. O sige I have to end this call. I'll call you again later. I-update mo na lang ako ha. Ingat ka diyan. Love you!"

"Love you too ma! Take care. Bye."

Pagkatapos ng tawag ay naghanda na rin ako para kumain. It's almost lunch time kaya naman bumaba na ako para kumain sa kusina.

-
Kanina pa ako napapaisip kung anong gagawin ko. Hawak ko ang cellphone ko at tinititigan iyon. Tatawagan ko ba siya? O itetext ko na lang? Bakit nga ba hindi na siya nagtext saakin? Kailangan ko pa bang mag sorry?

Damn it! Walang katapusang pagtatanong na ang ginagawa ko.

"Hindi ba sabi niya hindi niya ako iiwan? Dapat lang na samahan niya ako ngayon sa ospital."

Nagsimula akong matype. Itetext ko sakanya ang oras ng check up ko sa doktor. Nang matapos akong magtype ay nagdalawang isip pa ako kung pipindutin ko ba ang send button.

"Ahhh! Nakakainis! Bahala nga siya kung hindi siya magpapakita saakin!"

Ibinulsa ko na lang ang cellphone ko at nagpunta ng mag isa sa ospital. Hindi ko na siya aabalahin tutal mukhang nakalimutan na niya na may fiance siya.

-

"So far so good Lance. Mukhang mabilis ang recovery mo. Maayos lahat ng test results mo. Kaya congratulations!"

"Thanks doc." sagot ko.

"May mga bumabalik na ba sa alaala mo?"

"Honestly I don't know. Minsan kapag pinipilit kong maalala ang isang bagay bigla na lang sasakit ang ulo ko. Minsan naman iniisip ko kung ang mga bagay ba na alam ko ay ngayon ko lang nalaman o dati ko pa talagang alam. Nakakalito doc. Hindi ko alam kung anong gagawin ko para lang maalala ko na ang lahat."