Chasing You

Twins

Chapter 47

Dylan's POV

Two months felt like a decade. Being away and not hearing about Agatha is pure torture.

But it was for the better and she is right. I stopped chasing her for now, because she needs to gain her self again. I can see how I ruined her simple life. I will fix myself and came back to her and kapag naayos ko na ang lahat ay hinding hindi ko na ito iiwan pa and I will always be with her like a shadow, I will chase her and I will not let her go again.

"Why are you here again?" Caleb said not smiling.

"Ang gulo ng gamit mo, napakaburara mo." Sumilip ako sa loob ng condo nito dahil wala pa din yata akong pagbuksan ng pinto. Nginisihan ko pa ito dahilan kung bakit kumunot ang noo nito at tuluyan na akong pinagbuksan ng pinto.

Walang sabi akong umupo sa sofa nito ay ipinatong ko ang paa ko sa coffee table nito. Umupo ito sa katabing sofa ko at bakas ang pagkairita nito sa ginawa ko.

"G^go ibaba mo nga ang paa mo." Ngumiti ako rito na sobrang kinakakunot ng noo nito. Ginaya ko lang ang ginawa niya noon sa bahay ko.

Nakatingin lang ito sa akin at hindi nagsasalita, naglakas loob akong sabihin ang katagang matagal ko ng pinag-iipunan ng lakas ng loob.

"Sorry Caleb." Hindi agad ito nakapagreact, wala itong sinabi at nanatili lang nakatitig sa akin kaya ako nagpatuloy. Ibinaba ko ang paa ko at saka tumikhim.

"Sorry for stealing Agatha." Umirap ito at saka mabilis na tumayo.

"Ano iinumin mo?" Iritang tanong nito, napangiwi ako at umiling.

"Hindi na mamaya niyan gaya ka pa ni Ellie." Mabilis itong lumapit sa akin saka ako binatukan.

"G^go!" Sumalampak itong muli sa kabilang sofa at saka nagkamot ng kilay. Tila may gustong sabihin pero nag-aalinlangan pero kalaunan din ay bahagya itong napangiti.

"Teka lang ha? Kambal tayo pero hindi kasi tayo nag-usap ng hindi nagsisigawan at nangagalaiti eh. Kahit nagagag^han tayo ngayon iba pa din eh." Mapait akong napangiti sa inihayag nito, because he is right. Hindi man sobrang tino ng pag-uusap namin ngayon dahil may mura pa din iba pa din to sa mga panahanong pag-uusap namin noon o mas madaling sabihing pag-aaway namin madalas noon.

"Nakausap mo na sila Mommy?" Mahinang tanong nito sa akin.

"H-Hindi pa. Agatha told me to talk to them but I am not yet ready." Mapait akong napangiti. "Kaya pasalamat ka kinausap kita."

"G^go! Are you sincere?" Kinagat ko ang loob ng pisngi ko at naiilang na tumango.

"Nung unang mga beses na pinupuntahan kita hindi ko masabi sayo kasi alam kong hindi ako magiging totoo. Inaamin ko, nandon pa din yung inis sa akin kahit na alam kong ako naman ang dahilan kung bakit nawala sayo si Agatha, hindi ko iyon pag-sisisihan kailanman at kung mabubuhay ulit ako gagawin ko ulit iyon kahit mali because she is Agatha, she is the one I love so much kahit na makasakit ako. Inis ako sayo kasi ang dali lang lahat sayo but I know I am just being selfish. Hindi ko iniisip ang nararamdaman mo talaga, na nasaktan kita." Tumayo ako sa kinauupuan ko at saka ito tinapik sa balikat.

"Sorry, that's all I can say Caleb, dahil hindi ako nagsisisi. I am sorry not because I want Agatha to be mine again... maybe noong una yun ang plano ko pero ngayon hindi na. I want to do what is right. I know what I did to you before was not right but being with Agatha made me happy Caleb. But still I want to say sorry because I still made a mistake to you."