CHAPTER 34

296 20 0
                                    

CHAPTER 34
Depend on my Luck and on Him

"WHAT path are we taking? The left or the right one?"

Kanina pa kami naglalakad ni Koku at hindi ko pa rin alam kung saan ba talaga kami pupunta. Ang plano lang naman ay manatiling ligtas at humanap ng matutuluyan hangga't wala pang signal na galing kay Rei. Hindi ko alam dito kay Koku pero lakad lang siya ng lakad simula nang makapasok kami ng portal. He's not even talking to me kahit salita ako ng salita. Tch!

"Hey, let's take a break," sambit ko bago hinablot ang braso niya.

Napatigil naman siya sa paglalakad at nilingon ako, "Ha?" nakamaang na tanong niya.

Inirapan ko siya, "Alam mo, dapat siguro ay hindi nalang ikaw ang nakasama ko lalo na at ganyan ka. You keep on spacing out, for goodness' sake!" sigaw ko. Nawala na ang pasensiya ko and I just freakin' snap! Fudge!

Kumunot ang noo ni Koku, "What were you saying, again?" aniya na animo hindi narinig ang sinigaw ko.

I sighed in relief, "Nothing, let's just take a break," sabi ko na may mahinang boses. Sometimes, my patience is wearing thin even if I want to be more understanding. Heck, who would want to be short-tempered, 'di ba?

"Sige, magpahinga na muna tayo dito. Malapit na rin naman tayo," aniya. Malapit saan?

"Saan?" tanong ko.

"Sa ilog," aniya bago itinuro ang daan sa kanan. How the heck did he know that?

"How sure are you na nasa kanan siya at wala sa kaliwa?" nakamaang na tanong ko dito.

"The soil's wet in that direction. Marami ring malalagong puno sa direksyon na 'yon," sagot niya bago sumandal sa puno at hindi na nag abala pang tanggalin ang suot niyang backbag.

Pareho kaming naupo muna sa mga ugat ng malaking puno na sinisilungan namin. No one's talking but it isn't an awkward silence. I can say that it's a comfortable silence.

We stay there for 30 minutes or so? I'm not that sure dahil wala naman kaming dalang orasan. Tanging ang direksyon lamang ng araw ang nagiging gabay namin para malaman ang oras. I sighed mentally, I'm kinda hungry already.

*Kruu* *kruu*

Napakagat ako sa aking labi nang tumunog na ang tyan ko. Pahamak!

Narinig kong mahinang natawa si Koku, "Tara na at manghuhuli ako ng isda sa ilog para may makain ka bukod sa item na nakuha natin," aniya bago tumayo at inilahad ang kanyang kamay sa akin.

Tinitigan ko ito ng ilang segundo bago inangat ang tingin sa kanya, "Why we're you spacing out earlier?" tanong ko dito.

"You know, usual self issues," maikling sagot niya.

Tumango ako at inabot ang kamay niya. Hinila niya naman ako papatayo at saka kami nagtungo sa kanang daan.

I don't know if it's just me or what pero Koku's treating me in a different way, a special treatment specifically? I'm not dumb and I wasn't born yesterday so I'll definitely feel that something's going on. Nonetheless, I won't say anything unless he say something first.

I actually wanted to ask a question again but I know my limits. Even though he's open with me, I still don't want to pry a lot. If he wants to tell me something, he will definitely do so. I'll just settle with appreciating him for answering my question earlier even if he doesn't want to talk about it. It means a lot, really. Not all people can say what's getting them troubled.

Tokushu Nōryoku Academy: School of Special AbilitiesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon