NAMÜTENAHİ (FİNAL)

7.Bölüm

Selam ben geldim.

Numan amca yüzünde büyük bir gülümsemeyle bana baktı. Ben neden gülemiyordum. Sevdiğim adamla evlenme kararı almıştım. Ancak Gökalp beni sevmiyordu. Ne yapıyordum?

"Çok doğru bir karar verdin güzel kızım. Eminim ki çok mutlu olacaksınız. Sen Gökalp'in kalbindeki buzları eriteceksin. Bakma şimdi oğlum biraz mırın kırın eder, sonra seni sevmeye başladığında bana dua etmeye başlar."

Gökalp'e ne diyecektim? Babanla anlaştık ve benim seninle evlenmemin kararına vardık mı?

" Gökalp'e nasıl açıklayacağım Numan Amca? Benim seni ikna edeceğimi düşünüyordu. Ben dışarı çıkıp seninle evleneceğim diyemem."

"Sen dışarı çıktığında Gökalp'i benim yanıma gönder. Onunla ben konuşurum. Seni hastalığımı bahane ederek ikna ettiğimi söylerim."

"Bence hiç konuşma. Biz bu konuyu kapatalım. Gökalp kabul etmeyecek zaten. Beni de zor duruma sokuyorsun Numan Amca."

Bana ters bir bakış attı.

"Dışarı çık Zeynep ve bana Gökalp'i çağır. Ben halledeceğim dedim sana"

"Peki Numan Amca. Ama şunu unutma.. Gökalp'e bu kadar çok yüklendiğin için seni affetse de hep kırgın olacak. Sana hissettirmeyecek belki ama elbet bir gün senden hesap soracak. Onun kocaman bir adam olduğunu ne zaman kabulleneceksin? Gökalp'in hayatına bu kadar müdahale etmeyi ne zaman bırakacaksın? "

" Ben oğlumu düşünüyorum. "

Sinirle nefes aldım. Eğer Numan Amca'ya ağzımı açıp 'Sen sadece kendini düşünüyorsun' demiyorsam sırf ona olan saygım ve sevgimden demiyordum. Gökalp'i neden bu kadar sıkıyordu. Hep kendi istedikleri olsun istiyordu. Oğlunun mutluluğu ya da sıkıntısı umrunda değildi.

"İnşallah oğlunun hayatına bu kadar müdahale etmemen gerektiğini en kısa sürede farkedersin."

"Kızım, benimle Gökalp arasında yaşanan olaylara karışmanı istemiyorum. Hadi şimdi Gökalp'i çağır da onunla konuşayım."

Gerginlikle yerimden kalktım. Kafamı sallayıp dışarı çıktım. Gökalp odanın karşısındaki duvara yaslanmış, elleri cebinde öylece duruyordu. Dalgın gibiydi. Benim çıktığımı farketmemişti. Onun için üzülüyordum. Ne kadar onunla evlenmeyi çok istesem de bu şekilde değildi. Onu hiç bir şekilde zorlamak istemiyordum ancak Numan Amca beni ikna edip kararımı değiştirmemi sağlamıştı. Belki ben de bencillik ediyordum. Kimse Gökalp'i düşünmüyordu. Herkesin ondan bir beklentisi varmış da, o da onların isteğini karşılamak için yaşıyormuş gibiydi.

Kendinden başka kimse onu düşünmüyordu. Hatta bazen kendi bile kendisini düşünmüyordu. Her şeyi içine attığını ve sustuğunu görebiliyordum. Onunla evlenmeyi nasıl kabul etmiştim. O çoğu şeye mecbur bırakılmıştı ve ben onu bir mecburiyete daha sürüklüyordum.

Sıkıntıyla iç çektim. Daha sonra beni farkedebilmesi için yanına yürüdüm. Adım seslerimle kafasını kaldırdı. Üstündeki kazağın kollarını sıvamış, ceketini de yanındaki pencerenin kenarına koymuştu. Bana dikkatlice bakarken onun yanına gelip durdum.

"Numan Amcayla konuştum."

"Tamam. Artık sıkıntılı durumlara düşeceğimizi zannetmiyorum. Babamın ısrarı sen onunla konuşmayana kadar devam edecekti. O yüzden senin konuşman en iyisi oldu. Sağol."

İçim daha da sıkıldı. Ne diyecektim? Seninle evleneceğim, diyemezdim. Onun hayatına bu şekilde girdiğim için benden nefret edecekti. Büyük bir farkındalıkla titredim. Ben onu kendime aşık etmeyi bırak eğer onunla iki çift laf edersem şükredecektim belki de. Ama şimdi onunla evlendiğim için benden nefret edecekti. Babasını neden ikna etmediğimi soracaktı. Aptaldım.