ZELİŞ

42. Bölüm

Salih atlara " deh " dedikçe oğlanlar da arkadan tekrar ediyor ,hatta Zekeriya nerede ise amcasının susmasını isteyecekti.Kendisi sadece atı kontrol etmek istiyordu çocuk.Hayal kurmaya başladı hemen:"atın üstünde tek kendisi biniyor ,at arabaya bağlı değil ,ata deh dedikçe şaha kalkıyor at.Dağ bayır demeden koşuyor atıyla,köyün en yüksek tepesinde atıyla izliyor dağları ,köyü ,insanları..."

Halil de ondan farklı değildi,duyguları coşmuştu adeta,kendini atıyla gezinirken hayal ediyordu .

Küçükler zaten mutluluktan uçmuştular.Sımsıkı tutunmuşlar ,düşeceğiz diyede korkuyorlar bir yandanda içlerinde kuş ordusu harekata geçmiş kanat çırpıyordu.

Salih çocukların mutluluğunu anlamış oda onlarla mutlu oluyordu adeta.Sanki içlerinden geçeni anlamış gibi ,köyün en yüksek yerine çıkarmıştı arabayı.Sonra inmiştiler arabadan ,Salih çocuklar için çıkın hazırlamıştı.İçinde akide şeker,pestil ve ceviz vardı.Çocuklar amcalarının çıkardığı şeylere bakıyor ama yemiyorlardı.

  "Eee hadi balalar,beğenmediz heral gagalarımı.Halbuki şaherden almıştım size."

  "Emmi ,bunlar neki,?"

"He emmi bunlar nasıl şey ki bele?hemde renkli renkli."

  "Uşahlar siz önceden heç yemediz mi bunlardan?"

  "Yoh emmi,nasıl yenir bilmirih"

  ........ 

........

........

  "Ço ço çocuk çocuklar ...."

  Gözleri dolmuştu koca adamın.Abilerinin yetimlerine böyle mi bakıyordular.Dişlerini sıkmaktan kıracaktı nerede ise,avazı çıktığı kadar bağırmak ,abileri ve yengelerine hesap sormak istiyordu.

   "Şimdi ben size ceviz kıracağam,sizde beni izleyin olur mu ,sonra onları temizleyip pestilin içine sarıp yiyeceyıh."

  "Tamam emmi"

"Emmi hangisi ceviz,hangisi pestil ?"  

     "Bahın bu ceviz .Alın elize,hepiz bahın ,sert taş gibi kabuğu var emi "

  "He emmi çok sert bu.Nasıl kırılacah ki?"

  "Bah ahan da bu taşı alıp vuracayıh.Bahın nasılda kırıldı gördüz mü?"

" He emmi kırıldı,İçinden çıkanı mı yiyeceyıh şimdi?"

"He balalar,şimdi pestili verin bahim."

"Hangisi emmi ?"

"Ahanda bu pestil"

Salih çocuklara elleri ile pestil ceviz dürümü yaptı.Hepsine birer tane verdi yemeleri için.Çocuklar ilkkez tattıkları bu yiyecekleri çok sevmişlerdi.Lezzetli lezzetli yediler,en sonundada hepsine renkli akide şekerlerden verdi .

"Emmi ,bu yediklerimizden anamada götürek mi?"

"He emmi anamada götürek mi?o da heç yemedi bunlardan.Bizim gibi bilmez herhal oda ,çok güzelmiş tadları oda yesin emmi ne olur"

" Olur olur kuzularım,anazada götürün.Ama Zeliş gelin bilir bunları.Götürün de onunda canına şifa olsun"

Çocuklar o kadar mutlu idiler ki,nerde ise bu yaşlarına kadar hiç bu kadar mutlu olmamışlardı.Zaten akide şekerlerine bayılmışlardı.