OKYANUSTA BİR DAMLA |FİNAL OLDU|

ÖZEL BÖLÜM

Merhaba canımın içleri! Söz verdiğim özel bölümü bırakıyor ve özlem dolu yorumlarınızı deli gibi merak ediyorum. Keyifli okumalar. 🖤

                             ÖZEL BÖLÜM

KORKUT EFLÂH ZEMHERİR.

Kendim hakkında bildiğim bir şey varsa, o da bu an için doğduğum.

Anlara önem veririm, çünkü hep bir anı kovaladım.

Onda çok tanıdığım, hep beklediğim bir şeyler var. Yanılıyor olamazdım, çünkü kalbim ilk kez böyle atmıştı. Kimseye inandıramadım, bu yüzden zaman zaman kendim bile inanmayı bıraktım ama... O gözleri gördükten sonra bu duygulara inanmamak, var oluş sebebime inanmamak olurdu.

Bu okula girdiğim o ilk günden, o kızın gözlerini gördüğümden beri bambaşka yerlere sürüklendiğimi hissediyordum. Çok başka bir andı, benzerini hiç yaşamamıştım. Kalbimin o atış sesleri daha hâlâ kulağımda uğulduyordu. Hayatımı, bir şeyin beklentisiyle ama neyi beklediğimden emin olamayarak yaşamıştım. Anneme, babama, abime bunu anlatmıştım ama kimseyi inandıramadığımda anlatmayı bırakmıştım.

O kız somut olarak hayatımda yoktu ama doğduğumdan beri zihnimde, kalbimdeydi.

Bu yüzden okul bahçesinde o kızı gördüğümde kalbimdeki ve zihnimdeki boşluğun dolduğunu hissetmiştim. Bugün onu gördüğüm günün üstünden geçen üçüncü gündü ve görebildiğim, etrafımda farkına vardığım tek şey oydu. Onunla aynı sınıftaydık, kendisi sınıfın ön sıralarında oturuyordu ve ben sınıfta yanı boş olan tek kişinin, bir kızın yanına oturmuştum.

O gün yaşadığım şaşkınlıktan sonra sınıfa çıkıp onu da aynı sınıfta gördüğümde ne yapacağımı bilememiştim. O andan beri gözümü kendisinden ayıramıyor, dışarıdan da bir aptal gibi görünüyor olmalıydım. Üç gündür bu kızla yatıp kalkıyor, okuldan ayrılıp eve gitmek istemiyordum. Kızın adının Aysima olduğunu öğrenmiştim ve bu isim bana o kadar tanıdık, ait, evde gibi hissettiriyordu ki... Neyin şaşkınlığını yaşayacağımı şaşırmıştım.

Çok güzeldi.

Öğretmeni dinlemem gerekiyordu ama gözlerimi ondan ayıramıyordum.

Yanımda oturan kızın omzuma dokunarak bir şeyler söylediğini fark ettim ama ne dediğiyle ilgilenemedim. Gözlerim çaprazımda oturan kızdaydı. Zaman zaman onun da dönüp bana baktığını fark ediyordum, göz göze geldiğimizde etrafta hiç kimse kalmıyordu. Dünya ondan ve benden ibaret oluyordu. Ama yaşadığım bu deliliği onun da yaşadığından nasıl emin olabilirdim ki? Gidip ona sen aradığım o kızsın, dersem bana gülebilirdi. Ya da şu an sık sık dönüp ona baktığım, doğrusu gözlerimi ondan alamadığım için beni sapık olmakla da suçluyor olabilirdi.

"Beni dinlemiyor musun?" Diye sorduğunu duydum yanımdaki kızın.

Gözlerimi devirdim ama nazik olmaya çalıştım. "Dersteyiz ya hani..."

"Tamam, tenefüste konuşuruz o zaman."

Kız önüne döndüğünde ben de tekrar başımı sağa çevirip gözlerimi kıza diktim ama... onu bana bakarken yakaladığım için afalladım. O an aniden göz göze gelmemiz karşısında şaşırıp dudağını ısırdı ve gözlerini kaçırıp önüne döndü. Bakışları bakışlarımdan ayrı düşünce içimde inanılmaz bir boşluk hissettim, hiçbir şey olmamasına rağmen kalbim kırılmıştı.

Bu kız beni çok fena duygulara sürüklüyor.

Ayaklarını sıranın altında salladığını görünce hafifçe gülümsedim. Bakışlarını yakaladığım için utanmış mıydı, onu henüz tanımadığım için bilemiyordum. Saçlarını karıştırdığını, kıpırdandığını görünce bakışlarımı çekmem gerektiğini hissettim ama yapamadım. Bir şey var, onunla benim aramda... Yanılıyor olamazdım, o da bu duygunun farkındaydı. Aramızda bir garip enerji, sanki uzun yılların tanışıklığı vardı. Bu duyguyu kimseye anlatamazdım ama sanki onun gözlerine bakınca anlatmama gerek olmadan beni anlıyordu.