OKYANUSTA BİR DAMLA |FİNAL OLDU|

28. Bölüm: "Hakikatler."

Multimedya:

I Hate You I Love You, lyrics

Kalben, Haydi Söyle

Selam OBD ailesi ve diğerleri.. Diğerleri kim bilmiyorum, sadece havalı bir cümle olduğu için kullandım galiba :( Diğerleriniz yok, hepiniz ailedensinşzkskdk.🖤

Nasılsınız? Ciddi soruyorum. Boş geçmeyin. Ben sizin iyi olmanızı önemsiyorum, çünkü aramızda hoş bir iletişim var.

Nassıl yürüyorum size ama..

Akkdkdkf. Çok uzattığımı fark ettim. Aldırmayın aptallığıma :) Geçin bölümü okuyun.

🌈

28. Bölüm: "Hakikatler."

Aylar önce.

İntihar günü.

Ben bir şiir olsam, kâfiyem sen olurdun.

Fakat ben intihardım ve sen, Tanrı'yı gücendirmiş bir kadına kesilmiş bilettin.

Biletimi elimden almak isteyen o kadar fazla kişi vardı ki... Sorun değil, senin için hepsiyle başa çıkabilirim. Korkut Eflâh bir yerlerde beni bekliyordu ve ben bunu bilerek her şeyle başa çıkacak gücü kendimde buluyordum. Onu görmedim ama tanıyordum. Onu bilmiyorum ama seviyorum. O yok ama aslında herkesten daha çok var. Biliyorum, bir gün bir şekilde rastlaşacaktık.

Rastlaşacağız.

Çünkü Allah bunu istedi.

Gece gördüğüm, boğuştuğum rüya veya kâbuslardan uyandığımda artık kaçınılmaz olanın gerçekleşeceğini biliyordum. Saatler önce sıçrayarak uyandığım yatağın içinde oturmaya devam ederken, pencere camının önünden yağmurlu havaya baktım. Rüya, sanrı veya adı her neyse... Gece gördüğüm o şeylerden sonra deli gibi kahkahalar atmak ve mutluluk göz yaşları dökmek istiyordum. Belki delilikti, belki de deliydim ama bugün onunla karşılacağımı biliyordum.

Çünkü rüyamda görmüştüm.

Rüyamda gördüğüm şeyi kendime açıklayalı uzun vakit olmuştu. Rüyamda intihara kalkıştığımı ve bu intihar sonunda ona rastladığımı görmüştüm. Her şey kafamda netti. Ben, kendimi bildim bileli Korkut Eflâh'ı beklemiştim ve artık karşılaşacağımız o gün gelmişti. Deli değildim... Yemin ederim ki değildim. Bu açıklayamayacağım, mucizevi, tarifsiz bir şeydi ama oradaydı. Emindim. Bugün intihara kalkıştığımda Korkut Eflâh'a rastlayacaktım. Nasıl olacak bilmiyordum ama bu rüya Allah'ın bir işaretiydi. Bence artık kavuşmamızı istiyordu. Zamanı gelmişse beni kim tutabilirdi ki? İntihar büyük günahtı ama umarım ki Tanrı bana gücenmezdi.

Hissediyorum.

O da bir yerlerde beni bekliyor.

Kendisi yemek yerken benim yemek yerken nasıl göründüğümü merak ediyor. Saçlarımı merak ediyor, gözlerimin rengini düşünüyor, onu merak edip etmediğimi merak ediyor. Yaşım hakkında tahminler yürütüyor, beni gördüğünde tanıyamazsa diye korkuyor... Biliyorum. Yemin ederim hepsini biliyorum, çünkü hepsini yaşıyorum. Fakat birbirimizi bir şekilde tanıyacağımızı da biliyorum. Çünkü bedenlerimiz değil, ruhlarımız sevgili.

Bugün seve seve intihar ederek ona kavuşacağımdan olsa gerek dudaklarımda, hep oradaymış gibi duran bir tebessüm vardı. Birazdan kalkıp gidecek, intihar adındaki çirkin eylemi gerçekleştirecektim ama mutluydum. Çünkü bir şekilde Eflâhla olacaktım. Parmaklarımı dudaklarımın üstüne bastırarak hiç atmadığım kadar içten bir kahkaha atarken, gözlerim camdan sıyrılmış ve o anda, kapının eşiğinde, beni izleyen Kaya'yı görmüştü. Duraksadım, kahkaham ağzımın içinde alçalarak kayıplara karıştırdığında, "Karıcığım," dediğini duydum iğnelemekten kaçınmayarak. "Benim güzel karıcığım. Bahsetsene, komik olan ne de bu kadar gülüyorsun?"