"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası."
Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey.
Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği...
Ben geldiiiiiim :') Nabersiniz? Ramazan nasıl gidiyor? Okullar bitiyor, umarım karneler iyidir :')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|Zemherir.|
💦
19. Bölüm:"Evrenler Arası Geçiş."
Bazen yıldız olmak yetmez, parlamak gerekir.
Çünkü ışığın gözü almazsa kimse tarafından fark edilmezsin.
Tıpkı...
Taze ve canlı yetişmiş onlarca gül arasında, dalı kırılmış, yaprakları dökülmüş bir gül gibi.
Ben hangisi olabilirdim? Bir bahçedeki, fersizce dalına doğru belini büken bir gül yaprağı mı yoksa canlı ve pasparlak duran bir gül tanesi mi? Sanırım Eyşan olmak parlak ve canlı olmayı vaat ederken, Aysima olmak soluk ve fark edilmeyen olmayı vaat ediyordu. İçimde ikisini de barındırıyordum. Korkut'un yanındaki Eyşan bir gün ışığı gibi, karanlığı delen bir kor ışık gibi parlarken, Kaya'nın yanındaki Aysima bir böcek tarafından yenilen ölü gül yaprağından başka bir şey değildi.
Bunu Korkut Eflâh'ın yanında daha iyi anlıyordum.
Onun uykuyla büzüşen dudaklarına bakarken, kestane renkli saçlarının alnındaki pervasız dağınıklığını izlerken ve elmacık kemikleri üstünde süzülen gün ışığını izlerken çok daha iyi anlıyordum. Güzeldi. Bir erkeğe bu sıfatı kullanıp kullanılmayacağını hiç umursamadan neden bu kadar güzelsin diye bağırasım geliyordu. Bazı çirkinlikler ve güzellikler sizi utandırırdı, beni utandıran güzelliğiydi. Ben saçmaydım, o doğru. Ben dağınıktım, o toplu. Hiç dağınık yatmamıştı, yan yana uyuduğumuz gece boyunca beni hiç rahatsız etmemişti. Sağ yanağı yastığa yaslıydı ve böylelikle dudakları ileriye doğru büzüşmüştü ve açık renkli, yelpaza gibi hacimli kirpikleri telaşsızca ara ara kıpırdıyordu. Güneş sahiden güzele vuruyordu. Pasparlaktı.
Elimi dirseğime yaslamış 43 dakikadır onu izliyordum.
Saate bakıp aptal aptal kıkırdadım, 44 dakika olmuştu.
"Hayır, 45 dakikadır."
Bu ses? Evet, ona aitti ve adeta benim gözlerimi pörtletmeme sebep olmuştu. Ne ara uyanmıştı ve düşüncelerimden nasıl haberdardı? Koskocaman açılan gözlerle ona baktığımda, bal renkli irislerinin bir şekerleme gibi tatlı mahmurlukla önüme serildiğini gördüm. Bana kilitlenmişti. Şaşkınlıkla yamulan ağzımın üstüne sert bir tokat attıktan sonra, "44 dakika," dedim kaşlarımı çatarak. "Hem sen ne yaptığımı nereden biliyorsun? Sesli mi konuştum ben?"
