mister j ❦ lee taeyong

12;

*bu bölümdeki olayların geçtiği tarih,son yayımaldığım special episode5'in bir gün sonrasıdır.ilerleyen bölümlerde tarih hiç aksamadan,gün gün,devam edecektir.ve anlamına bakmakla uğraşmayın diye,şarkıyı tr çevirisi ile koydum.bakarsınız.

"Jennie ile konuşmak istiyorum."Dediğim anda bakışları bana döndü.

"Kan kusmuşsun,endişelendin mi ? "

"Jennie ile konuşmak istiyorum."

"Kan kusman normal,son verdiğim iğnenin böyle bir etkisi vardı,birkaç kere daha tekrarl-."

"Kes sesini!"Diye bağırdım,"Jennie ile konuşmak istiyorum dedim sana."Yine ağlıyordum,bu artık engel olabileceğim bir şey olmaktan çıkmıştı.Sürekli,dudaklarımdan bir cümle düştüğünde bile gözlerim istemsizce doluyordu.Bedenim resmen konuşmamam için uyarı veriyordu.

"Onunla konuşamazsın."Dedi ,oturduğu yatağımdan kalkıp yanıma doğru gelirken,"Onunla konuşmak istememen gerekiyor."

"Neden?"Dedim,sırtımı duvara daha da yaslayarak.Durmadan bana yaklaşıyordu."Gelme üstüme."

"Yura,"Dedi,ben koluma uzattığı elini ittiğimde."Sana her defasında çok yanlış kişilere güvendiğini söylüyorum."

Başımı olumsuz anlamda salladım.

"Taeyong,"Dedi."İstese tüm Kore'yi ayağa kaldırıp seni gelip alabilirdi,istese her şeyi yapardı."Güldü."Jennie, sandığın kadar basit bir kız değil.Sürekli ders çalışan,annesi çok disiplinli olan,o kız değil.Daha fazlası."Elini başımın üstüne koyup saçlarımı okşadı, Taeyong en son saçıma dokunmuştu,ölmek istedim."Seni bulmak isteselerdi bulurlardı,almak isteselerdi benden alırlardı ve ben sesimi çıkartmazdım."

"Neden ?"Dedim korkuyla.

"Çünkü ben senden alacağımı aldım."Karnından yumruk yemiş gibi düştü ifadesi,irkildi."Senden alacağımı aldım ama hala seni çok seviyorum Yura."

Gözlerim kocaman açıldı,içlerindeki sızıya rağmen."N-ne ?"

"Seni,kimsenin sevmediği kadar çok seviyorum."Dedi yüzüme eğilerek,"Annen bile seni bu kadar sevmedi,annen bile."

Annem bile.

Anne.

Annem uyuşturucu komasına girip öldüğünde 8 yaşındaydım.

8 yıllık hayatıma bile çok nefret sığdırmıştım,kan kusan dudakları sığdırmıştım,öl der gibi bakan gözler sığdırmıştım.Babam zaten eve gelmezdi,ablam hep okuldaydı veya dershanedeydi onu ancak geceleri yatağında uyurken görüyordum.

Bipolar bozukluğu olan bir kadınla aynı evde saatlerimi geçiriyordum ve bu ,en büyük sarsılışlarıma sebep oluyordu.

Her gün,her saat,her dakika,her saniye tehlikeyle bakan gözlerini üzerime dikiyordu.

Gözleri açık uyuyordu ve uyurken hep beni yanıda,görebileceği bir konumda istiyordu.

Zaten hastaydı, buna rağmen sürekli uyuşturucu alıyordu,bazen komaya giriyordu.Bir keresinde,korkudan dilim tutulmuştu;bir hafta boyunca ne konuşmuş,ne de yemek yemiştim.