Laura zostaje porwana przez siedmiu chłopakòw. Na początku dziewczyna nie wiem kim oni są, lecz szybko się o tym dowiaduje. Na wszelką cenę chce uciec od niewygodnych jej zdaniem chłopakòw. Lecz okazuje się to nie lada wyzwaniem. Czy uda się jej uci...
- Hej spokojnie jesteś już bezpieczna nie musisz się tak rzucać - powiedział chłopak przytulając nie mocno do siebie wtedy zauważyłam że obok mojego łóżka stoją Jimin , V, J-Hope , Jin i jeszcze jacyś chłopcy. Chłopak który mnie przytulał odsunął się ode mnie troszkę
- wiemy że masz amnezje, jestem Suga a tam to RM i Jungkook - gdy Suga wypowiadał imiona chłopaki tylko się uśmiechnęli
- ok a kim dla mnie jesteście ? - zapytałam
- twoją najbliższą rodziną - odpowiedział Jungkook a chłopaki się na niego spojrzeli
- ok ale że wszyscy ?
- nie wszyscy jestem twoim chłopakiem - powiedział Jungkook a to moi przyjaciele chłopaki spojrzeli na niego krzywo
- co ty pierdolisz - odezwał się Suga
- Jungkook zacznij mówić prawdę - powiedział Jin a reszta przytaknęła
- to może niech Suga opowiada - powiedziałam i teraz wszyscy się na mnie popatrzyli - no co tak będzie szybciej
- ok no to tak twoi rodzice niedawno umarli a ty się do nas przeprowadziłaś się bo jesteśmy twoimi dobrymi znajomymi
- co jak to umarli i nawet ich nie pamiętam ? - zaczęłam płakać chłopaki do mnie podeszli
- nie ma co płakać za 12 dni jest pogrzeb chcesz na niego iść ? - spytał RM
- no jasne że tak to moi rodzice .... Znaczy byli rodzice
- ej ale kiedyś .... - Jungkook nie dokończył do mu Jimin przerwał
- jadłaś coś ?
- Tak ale okropnie tutaj karmią - wszyscy wybuchliśmy śmiechem
- a co byś chciała zjeść ? - zapytał Jin
- pierogi
- co ?
- pierogi - powtórzyłam
- nie umiem
- no trudno to nic nie chce
- na pewno
- tak
Jeszcze chwilę tak posiedzieli po czym zaczynali zbierać się do domu a ja poszłam spać ale znów śnił mi się sen z tymi ludźmi tylko że teraz byli mili i wogóle ale na koniec znów zostałam pobita przez kobietę i zwyzywana przez mężczyznę kim oni byli tego już nikt nie wie a przynajmniej ja w tej chwili .
Kilka dni jeszcze posiedziałam w szpitalu ale wszystko okazało się ok więc mnie wypisali po czym chłopaki kazali mi się spakować bo wyjeżdżamy na pogrzeb moich rodziców nie za bardzo się ale chciałam jak najszybciej to załatwić. Gdy przylecieliśmy do Polski spotkałam się z siostrą która od razy powiedziałam o amnezji nie za bardzo się ucieszyła ale zaczęła mi o wszystkim opowiadać co było w dzieciństwie i w ogóle a też sama zaczęłam sobie powoli przypominać A co najgorsze zaczęłam sobie przypominać tych ludzi co mi się śnili. nawet na myśl nie przyszło że są moimi rodzicami ale wątpię że jakikolwiek normalny rodzic mógłby uderzyć swoje dziecko a drugi by się po prostu na to patrzył.
--- Dzień pogrzebu --- Rano obudził mnie budzik pierwszy raz od utraty pamięci nie śniło mi się ci chorzy ludzie którzy mnie bili wstałam i podeszłam do szafy i zaczęłam szukać ubrania na pogrzeb przecież tam też trzeba ładnie wyglądać.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po czym wyszłam z pokoju hotelowego i zeszłam na dół gdzie już czekali na mnie chłopaki
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- to co idziemy ?- spytałam z uśmiechem
- dobrze się czujesz ? - zapytał RM
- tak a co ?
- bo jesteś uśmiechnięta a jest pogrzeb twoich rodziców - powiedział Jin
- tak wie ale ich nie pamiętam więc a po za tym dziś mi się spało wyjątkowo dobrze - uśmiechnęłam się jeszcze bardziej i pokierowałam się w stronę wyjścia ale w tedy wpadłam na siostrę która była cała w łzach
