အာ့ခီနဲ႔ဆခ်ိတို႔ႏွစ္ေယာက္သားတစ္ခြက္နဲ႔တပိုင္းေလာက္ပဲေသာက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းစိုရံုေလးပဲရွိေသးတာ...
ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အခ်ိန္မွာမထင္မွတ္တဲ့ဖုန္းေလးတစ္ေကာလ္ဝင္လာခဲ့တယ္...။
"အာ့...မမဆူးဆီကဟ..."
"what!!! မမေလး???...ဘာလို႔ပါလိမ့္..."
အဲဒီလိုတခါမွဖုန္းမေခၚလာဖူးေတာ့အာ့ခီတို႔ႏွစ္ေယာက္သားထူးဆန္းလို႔မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္မိသြားတယ္...။
"အရင္က္ိုင္လိုက္ပါကြာ..."
"ဟဲလို...မမေလး...ကြ်န္ေတာ္ အာ့ခီ..."
နႈတ္ဆက္စကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး...။
ဖုန္းထဲကမမေလးဆီကတုန္ရီေနတဲ့အသံေလးေၾကာင့္ပ်ာခနဲျဖစ္သြားရတယ္...။
"ကင္းေရာ...ကင္းဘယ္မွာလဲဟင္...
မင္းတို႔သခင္ေလးကိုအဆက္သြယ္လုပ္မရလို႔...အဲဒါ...မင္းတို႔ဆီကိုဆက္ၾကည့္တာ...
ဆူး'အေရးတႀကီးဆက္သြယ္ခ်င္လို႔...
ျဖစ္ႏိုင္ရင္အခုပဲ....တို႔...ျခံေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ..."
"ဟင္....!...ဒီအခ်ိန္ႀကီး...မမေလး.....ဘာလို႔...."
"ဆူး...သူ႔ဆီကိုပဲလာတာ...
ဘယ္လိုလာခဲ့ရမလဲမသိေတာ့လို႔...အခုျခံပတ္လမ္းအဝမွာ...."
"အဲ...ဒါမွဒုကၡပဲ...သခင္ေလးကိုကြ်န္ေတာ္တို႔လည္းအဆက္သြယ္လုပ္လို႔မရဘူး...
ဒီအခ်ိန္ႀကီးမမေလးရယ္...တစ္ေယာက္ထဲလား...
ဘာနဲ႔လာတာလဲ..."
ဒီေလာက္ေအးစက္ေနတဲ့ရာသီဥတုထဲမွာ ဆိုင္ကယ္ေသးေသးေလးနဲ႔ျခံေရွ႕ေရာက္ေနရင္ေအးစိမ့္ေနမွာကိုစိတ္ပူမိလို႔ေမးရေသးတယ္...။
"အင္း...တေယာက္ထဲကားေမာင္းလာတာ..."
အာ့ခီေခါင္းကိုတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ရင္းနဲ႔ ဆခ်ိကိုလက္တို႔ရတယ္...။
ထေတာ့...အျပင္သြားရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အထာ...။
"ခဏေလးေစာင့္ေနာ္...ကြ်န္ေတာ္တို႔ထြက္လာခဲ့မယ္...ေအးလို႔ကားအျပင္မထြက္နဲ႔..."
ဒီျခံကအက်ယ္ႀကီးမို႔လို႔...အခုထ,ထြက္သြားရင္ေတာင္မွဆယ္မိနစ္ေလာက္ကၾကာမည္။
ရာသီဥတုကေအးစက္ေနတဲ့အျပင္ညဘက္ေရာက္ေနၿပီမို႔လို႔ ထင္း႐ူးပင္ေတြႁပြတ္သိပ္ၿပီးေပါက္ေနတဲ့သစ္ေတာထဲမွာပိုေအးေနေတာ့မွာပဲ...လို႔....
ဆခ်ိကေတြးေနမိတယ္...။
ဘယ္လိုအေရးႀကီးကိစၥနဲ႔မ်ားမမေလးကအခုလိုတစ္ခါမွမလာဖူးတဲ့ယာမာ့ဂုခ်ီအိမ္ေတာ္အထိေရာက္လာခဲ့သလဲ...။
YOU ARE READING
ေနာက္ဆံုးမင္းနဲ႔ / နောက်ဆုံးမင်းနဲ့
Fanfictionစားမယ္ ေခါင္းေတာ့စားမယ္ ယာကူဇာဂိုဏ္းအေၾကာင္းေတြပါမယ္ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲမင္းသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခိုင္ၿမဲတဲ့သံေယာဇဥ္အေၾကာင္းေလးေတြပါမယ္ ၾကည္ႏူးမယ္ ေပ်ာ္ရႊင္မယ္ ဆံုးရံႈးမယ္ လြမ္းေဆြးမယ္ နာက်င္မယ္ အေဝးဆံုးေဝးကြာၾကၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပန္ဆံုမယ္ role အရမ္းစြဲၿပီး...
