Eftalya

Bölüm 53

Sınav günü gelip çattığında öncekinden daha heyecanlı olduğumu fark ettim. içimde garip bir korku vardı. önceki sınav deneyimim pek hoş olmamıştı çünkü. konuları hala tekrar edip duruyordum. bu sefer öncekinden daha çok hazırdım. bildiğim konuları tazelemiştim ve tam anlamıyla her şeyi biliyordum. üstelik bu sefer. o da yanımda olacaktı. bana okul bahçesinden de olsa destek olacaktı.

Şansıma sınava gireceğim okul kendi mezun olduğum okuldu. orayı uzun zamandır görmüyordum. aslında bakarsanız sanırım özlemiştim bile. okul yolunu, sıkıcı dersleri, kantini, uyuduğum sıraları. en çok da liseli olmayı. büyümüş müydüm, hiç sanmıyordum. ama çok fazla aı çemiştim. şu an her şeye burnunu sokan o meraklı kız yoktu artık. artık daha olgun bir karaktere sahiptim. şimdi bunca şeyden sonra okuluma dönecek ve geleceğimi belirleyecek bir sınava girecektim. inanması güçtü. gerçek gibi gelmiyordu. 

sıradan bir günde 7. derste hayatıma giren kişinin üniversitesini kazanmak için ter dökecektim.  eğer kazanırsam ona büyük bir sürpriz olacaktı. onu gene her gün görebilecektim. ve fark ettiğim bir şey daha vardı. artık gelecek hayalleri kurabiliyordum. artık o hayallerde yalnız değildim. yanımda masmavi bir çocuk parlatıyordu hayallerimi.

sakinleşmek için müzik dinliyordum. Dinlediğim Criminal şarkısı ne kadar da beni anlatıyordu öyle.

" Ama anne ben bir suçluya aşığım

But mama I'm in love with a criminal

Ve bu tür aşk mantıklı değil, fiziksel
And this type of love isn't rational, it's physical

Anne lütfen ağlama, iyi olacağım
Mama please don't cry, I will be alright

Tüm nedenler bir yana, inkar edemem, adamı seviyorum
All reason aside I just can't deny, I love the guy "

kulaklığın ardından annemin sesini duyduğumda kulaklığı kulağımdan çıkarttım

" kızım hadi hazırsan çıkalım " 

dejavu yaşıyordum sanki bundan tam bir sene öncesini tekrar yaşıyor gibiydim. sabahın erken saatlerindeki o dinginlik içimde rahatsızlık veren o gerginlik... bu sınava son kez girmeyi umuyordum.

annemin de yüzündeki o heyecanı görebiliyordum.

evden dışarı çıkarken emin bir şekilde konuştu  " bu sefer okuldan içeri girdiğini görene kadar bekleyeceğim " dedi.

" tamam anne " dedim gülümseyerek. o da fazlasıyla gergindi. arabaya atlayıp okulumun yolunu tuttuk. pencereden dışarıyı izlerken bütün bu kaldırımlarda benim izlerim benim koşuşlarım benim ayak izlerim olduğunu düşündüm. sanki bu kaldırımlar bana aitmiş gibi köşedeki küçük manolya kafeye göz devirerek baktım. orayı sevmiyordum. 

okulumun önüne geldiğimizde müdür odasının tavanının hala kara olduğunu fark ettim. insan bir boya atar dedim içimden.annem okulun önü inanılmaz kalabalıktı. bu kalabalık beni ürkütüyordu. uzun süredir insanlardan uzak kaldığım için farklı geliyordu. ben kapı koluna uzandığımda annem beni durdurdu. " bekle park edeyim birlikte inelim arabadan " 

annemin telaşını anlıyor. ve ona hak veriyordum. kafamı salladım olumlu şekilde. çok zor bir şekilde park yeri bulduktan sonra arabadan birlikte inip okul bahçesinden içeri girdik. annemin bir eli omzumda beni gene kaçıracaklarmış gibi elinin altında tutuyordu. 

" abin sınav çıkışına yetişecek birlikte bekliyor olacağız seni " dedi yanağıma bir öpücük kondururken.  ben kontrol sırasına girdiğimde annem arkamda okul kapısının orada gururla beni izliyordu. gözlerini üzerimden ayırmıyordu bile. ondan gözlerini çekip kalabalık bahçede onu aramaya koyuldum. önümdeki sıra gittikçe kısılırken onu bir türlü bulamıyordum. gözleri bütün bahçeyi tavaf ediyordu. ama gene de buralarda bir yerde olduğunu hissedebiliyordum.