Without past

Rozdział 35

Pov. Stark

Obserwowałem, jak chłopiec szedł obok mnie, lekko skulony i wyjątkowo czujny. Rozglądał się uważnie, jakby czekał, aż nagle ktoś lub coś wyskoczy na niego zza rogu. Walczyłem z chęcią objęcia go. Był taki zagubiony. Ale... musiałem pogodzić się z tym, że teraz byłem dla niego obcy. Nie chciałem, żeby czuł się przytłoczony albo zmuszony do czegokolwiek. Potrzebował czasu i przestrzeni. Musiał... po prostu mnie poznać. A na razie, musiałem zadowolić się tym, że pozwala mi przytulać się, gdy ma atak paniki. I tak miałem lepszy start niż wtedy, gdy uważał mnie za mordercę swoich rodziców. Prosiłem Bucky'ego, żeby "oczyścił" drogę z pokoju Petera do szpitala. Nie chciałem, żebyśmy teraz na kogoś wpadli. Zaprowadzę dzieciaka do reszty później, gdy będzie gotowy. Chociaż... czy na coś takiego można być gotowym?

W pewnym momencie, zauważyłem delikatny grymas bólu na twarzy chłopca. Zmarszczyłem lekko brwi.

-Pete? W porządku?- spytałem cicho. Młodszy nie zareagował, a jedynie zwolnił kroku, znów lekko się krzywiąc. Zatrzymałem się i chwyciłem dzieciaka za ramię, na co ten również stanął, jednak wciąż nie zwracał na mnie uwagi- Peter? Hej, mały, spójrz na mnie!- powiedziałem dość głośno. Chłopiec sapnął cicho, krzywiąc się delikatnie. Odwróciłem go w swoją stronę i pochyliłem się tak, by móc swobodnie patrzeć młodszemu w oczy- Peter, dzieciaku, odezwij się. Co się dzieje?- spytałem ze strachem w głosie. Chłopiec pokręcił gorączkowo głową, po czym skulił się i zapłakał cicho, zakrywając dłońmi uszy.

-Nie, nie, nie...- zaczął mamrotać pod nosem, wzdrygając się i płacząc cicho. Nie miałem pojęcia co zrobić. Nie wiedziałem, co się z nim dzieje. Nie wiedziałem, jak mu pomóc, kiedy Peter wycofał się pod ścianę, po czym osunął po niej, płacząc i trzęsąc się na całym ciele. Podszedłem do niego ostrożnie.

-Pete... Pete, proszę, odezwij się- zacząłem, delikatnie chwytając go za ramiona. Schyliłem się do skulonego chłopca, starając się spojrzeć mu w oczy. Nie było w nich kompletnie nic. Młodszy po prostu zamarł, tkwiąc w tej nienaturalnie skurczonej pozycji- Peter, błagam cię, powiedz coś. Cokolwiek- zacząłem błagalnie, chwytając go za policzki i nakierowując tak, by patrzył na mnie- Pete, proszę...- szepnąłem, widząc pustkę w jego oczach. Kiedy chłopiec znów wzdrygnął się mocno, podniosłem go. Szybko ruszyłem w stronę windy, przytulając bruneta do siebie. Łokciem wcisnąłem odpowiedni przycisk, po czym czule pocałowałem chłopca w czoło. On jedynie poruszył się niespokojnie, a następnie zaszlochał cicho, jęcząc pod nosem i wykrzywiając twarz w grymasie bólu. W pewnym momencie, Peter otworzył szeroko oczy i odepchnął się ode mnie, przez co upadł z głośnym hukiem na podłogę. Natychmiast, wręcz odruchowo klęknąłem przy nim, jednak nie dotknąłem dzieciaka, nie chcąc go spłoszyć- Pete, spokojnie, jesteś bezpieczny- powiedziałem od razu- nic złego się nie dzieje, jesteś bezpieczny, rozumiesz?- zapewniałem, ale... on był spokojny. Wpatrywał się we mnie pytająco, jakby nie miał pojęcia, o co mi tak w zasadzie chodzi.

-Kim jest May?- spytał cicho, posyłając mi nieokreślone spojrzenie. Zmarszczyłem delikatnie brwi, słysząc to pytanie. Kim jest May? Naprawdę właśnie o to będzie mnie teraz pytał?

-Um... to twoja ciocia...- mruknąłem niepewnie, wciąż tkwiąc w lekkim szoku.

-Chyba była dla mnie ważna, prawda?- znów spytał, zupełnie spokojnie, ostrożnie podnosząc się z ziemi. Pokiwałem lekko głową, wstając razem z nim.

-T-Tak... tak, była. Najważniejsza- powiedziałem, zgodnie z prawdą. Bo May była dla niego najważniejsza. Był w stanie oddać za nią życie. I... zrobiłby to, gdybym tylko mu pozwolił.

-Mogę ją poznać?- rzucił swobodnie. Zmarszczyłem delikatnie brwi. Nie pamięta. Będzie smutny? Rozczarowany? Zły? Ale... chyba nie będzie tak samo jak wtedy, prawda? Tej... rozpaczy. Nie, na pewno nie. On jej nie zna.