Without past

Rozdział 24

Pov. Peter

Szedłem ciemnym korytarzem do swojego pokoju, ponieważ nareszcie pozwolono mi opuścić szpital. W zasadzie, jedyne co powstrzymywało mnie od biegu, to pamięć o zasadach. I ból oczywiście. Naprawdę chciałem już znaleźć się u siebie, na swoim łóżku, ale bolał mnie dosłownie każdy skrawek ciała. Nie było to jakieś wygórowane, nieznośne cierpienie, ale na pewno utrudniało szybkie poruszanie. Spojrzałem w dół i znów uśmiechnąłem się, widząc ciemny, nieco za duży mundur na swoim ciele. Brakowało mi go. Ciepły, wygodny mundur. No... może z tym wygodny to trochę przesadziłem, ale na pewno uwielbiałem go nosić. To było takie... zwyczajne. Dzięki temu czułem, że jestem w domu. Że już wszystko jest dobrze. Że wszystko wróciło do normy i jestem absolutnie bezpieczny. Że z czasem przestanę o tym myśleć i po prostu wrócę do swojego dawnego, normalnego życia. Że to, co stało się w bazie Avengers nie będzie mnie prześladować, bo teraz wszystko jest już w porządku.

W końcu stanąłem przed swoim pokojem. Momentalnie przypomniałem sobie wszystkie chwile, w których płakałem i byłem gotowy oddać dosłownie wszystko, żeby się tu teraz znaleźć. A teraz... teraz po prostu tu jestem. Mogę tam wejść i... jestem w domu. Nie wiem kto, ale ktoś wysłuchał moich błagań i... jestem w domu. W domu, z moją rodziną, która w każdej chwili jest gotowa bronić mnie przed całym złem świata. Przed Starkiem. Wziąłem głęboki oddech, po czym pociągnąłem zacinające się drzwi i wszedłem do ciemnego, szarego pomieszczenia. Na moich ustach wymalował się szeroki uśmiech. Panował tu żołnierski porządek, jak zawsze. Postawiłem kilka kroków wgłąb pokoju i kopnąłem drzwi, zamykając je. Natychmiast ruszyłem w kierunku mojego łóżka, na które bez najmniejszego zawahania upadłem, z cichym jękiem ulgi na ustach. W tym momencie nie przeszkadzało mi nawet to, że materac był twardy, a brak poduszki dawał się we znaki. Przyzwyczaiłem się do niej w bazie Avengers. Heh... zabawne... przyzwyczaiłem się do wygody, będąc jeńcem swojego największego wroga i... nie. Nie myśl o tym.

Uśmiechnąłem się i przeciągnąłem leniwie. Byłem po prostu szczęśliwy. Szczęśliwy, że nareszcie ten cały koszmar się skończył. Że jestem daleko od Starka i już nikt mnie nie skrzywdzi. Może i każdy normalny człowiek przeżywałby to, nie potrafiąc cieszyć się wolnością, ale ja nie miałem do tego głowy. Byłem zbyt szczęśliwy, a wizja tego, że gdy znów spotkam Avengers, będę mógł ich zabić, dodawała mi skrzydeł. Nie miałem ani ochoty, ani szczególnego powodu do zamartwiania się. Przecież już jestem w Hydrze.

A Hydra nigdy nie pozwoli, by cokolwiek złego mi się stało.

***

Zapukałem lekko w drzwi prowadzące do gabinetu pana Aristov. Kazał mi przyjść do niego zaraz po wyjściu ze szpitala, więc tak też zrobiłem. No... może przeleżałem jeszcze jakąś godzinkę u siebie, ale on przecież nie musi o tym wiedzieć. Usłyszałem stanowcze "wejść!", po czym pchnąłem drzwi i zasalutowałem, wchodząc do środka ponurego wnętrza. Mężczyzna podniósł na mnie wzrok znad papierów i skinął lekko głową. Schował je szybko do pierwszej szuflady biurka.

-Spocznij- rzucił. Rozluźniłem mięśnie z niemałą ulgą, ponieważ moje ruchy wciąż były bolesne. Gestem dłoni wskazał mi krzesło naprzeciwko siebie. Szybko wykonałem nieme polecenie i wbiłem w starszego pytające spojrzenie- pewnie jesteś zmęczony, więc przejdę do rzeczy. Masz dwa dni na regenerację, a po nich wrócisz do swoich codziennych zajęć i treningów- kiwnąłem głową, mimo że liczyłem na trochę więcej czasu. Całe ciało mnie bolało, nie byłem w stanie sprawnie się poruszać i nie miałem pojęcia jak w tym momencie mógłbym przeżyć na treningu. Wiedziałem, że trenerzy mnie wykończą. Po prostu wykończą, ale... skoro pan Aristov twierdzi, że dwa dni mi wystarczą, to... tak właśnie jest, prawda? W końcu Hydra się nie myli i zawsze wie, co dla mnie najlepsze- Peter, spójrz na mnie- rozkazał mężczyzna. Posłusznie podniosłem na niego wzrok- wiem, że już o to pytałem, ale muszę się upewnić. Czy chcesz mnie o coś spytać? Cokolwiek? Nie będę zły, słowo. Nie chcę, żebyś miał jakiekolwiek wątpliwości. Wiem, że Stark powiedział ci dużo przykrych rzeczy i kłamstw, więc jeśli coś cię dręczy, możemy o tym porozmawiać. Wszystko ci wyjaśnię i nie ukarzę cię, bez względu na to, co powiesz- oświadczył. Zmarszczyłem lekko brwi i spuściłem głowę. Czy ja mam jakiekolwiek wątpliwości? Czy Stark sprawił, że chcę o coś zapytać? O czymś porozmawiać? Że nie jestem czegoś pewien? Ehh, sam nie wiem. Tak naprawdę... jest tylko jedno pytanie, na które sam znam odpowiedź. Ale muszę to usłyszeć. Muszę być absolutnie pewien.