Bir sosyopatı iyileştirebilir misin doktor, yoksa o sosyopat seni de mi delirtir?
• Gülce Ayoğlu - Barbaros Demirkan •
🔱 🔱 🔱
Acı içindeki sesiyle ellerini makinenin yanına vururken transa girmiş gibi "İstemiyorum...
Barbaros'u özellikle biraz daha çocuksu yüzlü ve baby facebiri seçtim. Nedenini ileride daha iyi anlarsınız. Sosyopat dahi olsa çok sert ve iri biri olmamalıydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümü _maviimelekk_'e ithaf ediyorum. Umarım beğenirsin. Vee hepinize de iyi okumalar diliyorum ⭐
🔱 🔱 🔱
Barbaros uzun bir süredir yüzünü boynuma gömmüş bir şekilde sessiz sessiz ağlıyordu. Onu rahatsız etmek istemediğim için hiç konuşmamıştım.
Bu beklenmedik bir gelişmeydi. Birden Emir mevzusundan bu kadar tetiklenip duygu patlamasına yaşamasını beklemiyordum. Çok ani olmuştu ama artık ağlayabiliyordu. Bu demekti ki artık yavaş yavaş acılarıyla ve duygularıyla yüzleşmeye başlamıştı. İçine atmıyor, saklamıyordu.
Uzun zaman sonra ilk defa ağladığını düşünürsek hiçbir şey yapmadan sessiz sessiz kollarımın arasında durması normaldi. Kaç yılın acısını çıkarıyordu. Kim bilir içinden neler için ağlıyordu.
Bu duygusal sahne karşısında tabii ki benim de yüreğim burkulmuştu ama güçlü olmam gerekiyordu. Barbaros'un duygusal desteğe ihtiyacı vardı. Yanında ben de ağlarsam kendini kötü hissederdi.
Bir süre sonra Barbaros'un hıçkırıkları kesilip sessiz iç çekmelere döndü. Sanırım artık seslenebilirdim?
"Barbaros?"
Tepkisini ölçmek için gözlerimi ondan hiç çekmedim. Ağlamaktan şişmiş nemli gözleri ve kızarmış dudağı ile başını boynumdan çekip bana doğru baktı.
Gözleri ıslaklık nedeniyle parlıyordu. Ama farklı bir şey daha vardı. Gözleri boş değildi, içindeki hüznü ve acıyı yansıtan küçük kesikler de vardı. Gerçekten acı çekiyordu ama hissediyordu. Geçmişiyle yüzleşmeye başlamıştı.
Göz göze geldiğimiz kısa bir andan sonra gözlerini benden kaçırdı ve ağzından küçük bir "Hı?" sesi çıktı. Gerçekten küçük savunmasız bir çocuktan farkı yoktu şu an. Teselli eder gibi saçını tekrar okşamadan edemedim.
"Daha iyi hissediyor musun? Ne yapmak istersin söyle bana."
Benimle göz teması kurmaktan çekinirken hiç cevap vermedi. Bu hali ve hastaneye ilk geldiği zamanki hali arasında dağlar kadar fark vardı.
Odada sessizlik hakimken yavaşça ellerini belimden çözdü ve yerden kalkıp yatağa oturdu. Tekrar dizlerini kendine doğru çekerken sadece durgun gözlerle yatağı izliyordu.
