Bana İyi Gel

Bölüm 1 •Hastane•

Huhuu, başlama tarihinizi buraya yazabilirsiniz canlar. Her başlangıç yeni bir masal, yeni bir umuttur. ❤️

Çok heyecanlıyım. Gece zaten gözüme uyku girmemişti. Sabahın ilk ışıklarını bile beklemeden adeta yatağımdan fırladım. Bugün yıllardır hayalini kurduğum mesleğime ilk adımımı atıyorum.

Küçükken hep doktor olmak isterdim. Tıp okurken stajlar sırasında kendime dedim ki: 'Evet Gülce, sen uzmanlık olarak kesinlikle psikiyatri seçmelisin.'. Ve deli gibi bir tus çalışma serüveninden sonra sonunda istediğim puanı almıştım. İşte bugün 4 yıllık psikiyatri uzmanlığı serüvenimin ilk gününe başlıyorum.

Adeta zıplayarak odamdan çıkıp mutfağa gittim. Beyza çoktan dolaptan kahvaltı için bir şeyler çıkarmış da yiyordu bile. Kendisi ev arkadaşım olur, ve 2 yıl önce beslenme ve diyetetik bölümünü bitirdi.

"Gülce gel de bir şeyler atıştır. Bugün ilk iş günün. Kahvaltı yapmayı sevmiyorum saçmalığını bırak hadi. Bir deri bir kemik kaldın."

"Abartma Beyza ya. Bana diyene bak. Sabah iştahım olmuyor uyku sersemi biliyorsun. Ayrıca bir an önce hastaneye gitmek istiyorum. Hayaller gerçek oluyor düşünebiliyor musun, çok mutluyum ya."

"Eh en azından birimiz mutlu. Şayet ben sabah sabah işe gideceğim için hiç mutlu değilim. Bir sürü velet lise öğrencisi 40 kilo olmalarına rağmen benden diyet listesi istiyor."

Ah evet bu arada özel bir lisede diyetisyen olarak çalışıyor. Sadece öğrencilere baktığı için çok da yoğun olmuyor. Çünkü dediği gibi gelenler gerçekten iş olsun diye geliyor.

"Aman kııız boş ver. Küçükken biz de öyleydik. Sen onlara tam tersi kilo aldıracak şeyler yaz. 40 kilo insan mı olur be, tövbeee."

Bu dediğime güldü ve attığı bakışla sen var ya sen çok sinsisin dediğine eminim. Eh ben kimden öğrendim acaba bu sinsiliği canım.

"Neyse gülüm ben daha fazla evde duramam, sen benim yerime de yap kahvaltı. Hemen hazırlanıp çıkıyorum ben."

"Sen bilirsin ama hastanede açlıktan bayılma. Giderken pastaneden poğaça falan al, acıkınca yersin."

Bu dediğine ister istemez gülerek göz devirdim. Seviyordu bu kız beni be ve tabii ki ben de onu.

"Tamam annee!"

Yüzümdeki tebessümle odama geri gittim. Kıyafet için çok düşünmeme gerek yoktu. Çünkü zaten üstümde beyaz önlüğüm oluyordu. O yüzden rastgele bir kot pantolon ve ince beyaz bir kazak giydim. Saçlarımı tarayıp hızlı bir makyajdan sonra çantamı alıp fırladım.

Hala kahvaltıyla uğraşan Beyza'yı gördüm.

"Afiyet olsunlar Beyza Hanım. Ben çıkıyorum."

"Tamamdır. Kendine dikkat et, kolay gelsin."

"Görüşürüz öptüüm."

Yavaşça dış kapıyı çekip kapattım. Ah içim içimi yiyor. Çok heyecanlı ve mutluyum. Herkese sarılıp bugün ilk günüm diyesim var.
Tamam Gülce sakin ol kızım. Profesyonel davran. Sen yakında psikiyatrist olacaksın.

Kendi deli halime güldüm. Arabamın yanına varmıştım bile. Eh araba dediysem öyle basit bir şeydi. Zengin değiliz yani öğrenciydik biz de sonuçta.
Beyza ve ben liseden sonra okumak için İstanbul'a gelmiştik. Ama ailelerimiz Bursa'daydı. Sağolsunlar bu araba da babamın mezuniyet hediyesiydi.

Yol boyu kendimi sakinleştirme çabalarımdan sonra hastaneye geldim. Yanında çalışacağım hocanın adı Aykut Karadağ'dı. Aykut Hoca Türkiye'nin en iyi psikiyatristlerinden biriydi. 4 yıllık uzmanlık eğitimimi onun yanında yapacağım için epey şanslıyım.