DAVETSİZ MİSAFİR (DAMON SALVATORE)

Bölüm 1

Stefan;

Saat gece yarısını çoktan geçiyordu. Çalan kapının sesiyle kendimize gelmiştik. Bu saatte gelen tek kişi olabilirdi evimize. Yanılmamıştım, kapıyı açtığımda yine karşımdaydı işte. Zifiri karanlıkta kıyafetiyle seçilmeyen, en az o renk kadar karanlık bir adam.

Tabii ki, ağabeyim Damon.

Yaklaşık altı aydır ortada yoktu, ne çok sevinmiştim gitti diye. Yine geldi işte... İfadesizce yolundan çekildim.

"Tam da senden kurtulduğumuzu düşünmeye başlamıştım. Bir kere olsun, beni yanıltmasan olmaz mıydı?"

"Sana da merhaba kardeşim."

"Neden geri döndün?"

"Seni özledim. Uğraşmayınca içim rahat etmiyor. Kardeş sevgisi işte!"

"Eminim öyledir. Hayallerimiz suya düştü El, Damon geri dönmüş."

"Hoş geldin Damon."

"Örnek al, örnek. Merhaba Elena, nasılsın?"

Yine onun elini öpmüştü. Bunu yapmasından nefret ediyordum. O da nefret ettiğimi bildiği için yapıyordu işte. Ama bu kez tepki verip de onu zevklendirmeyeceğim.

"İyi. Teşekkürler."

"Nerelerdeydin?"

Soruyu sorduğumda, rengi atmıştı sanki. Bir terslik vardı... Hissedebiliyordum.

"Hiç, orada burada işte."

Söylerken derin bir iç çekmişti. Bu garipti. Sesine yansıyan bir hüzün vardı sanki. Ama o hiçbir şeye üzülmezdi ki!

Her neredeyse ve orada ne yaptıysa, belli ki bir şey olmuştu. Önemli bir şey. Yakında kokusu çıkardı, eminim.

"Yeni kurbanlar yani."

"Stefan,lütfen?"

"Sen öyle diyorsan."

"Söylesene Damon, yine nereyi yıkıp geldin?"

"Londra'nın tadına bakayım dedim. Neyse ben yorgunum, yatıyorum."

Yine aynı buz gibi ifademle ona baktım. Gözlerinin ardında gördüğüm bir şey vardı bu sefer. Neydi onun canını sıkan?

"İyi geceler."

"İyi geceler Damon."

Arkasını dönüp giderken adımları yorgundu. Merakım giderek artıyordu. Elena da fark etmiş olacak ki, Damon yukarı çıkar çıkmaz soran bakışlarını bana çevirmişti.

"Nesi var Damon'ın? Bir garip."

"Evet, bende fark ettim."

"Sanki bir şeye canı sıkılmış. Üzgün gibi."

"Kesinlikle. Ama o Damon... Yani, böyle bir şey olmamalı. Garip bir elektrik aldım ondan, tarif edemiyorum ama çok derinden hissettim Elena."

"Kabul etmek istemesen de, değiştiğini biliyorsun Stef. Ona şans vermelisin."

"Her seferinde pişman oldum Elena."

"Biliyorum. Yine de aranız düzelmeli artık. O senin kardeşin, Stefan."

"Bu yaptıklarını affettirecek bir etken değil."

"Bizim için yaptıkları da göz ardı edilecek şeyler değil. Unutma bunu, lütfen. Hala hayatta iken onun değerini bilmelisin. Kaybedince anlıyor insan, bunu en iyi yine sen biliyorsun."