DAVETSİZ MİSAFİR (DAMON SALVATORE)

Bölüm 16

Damon;

Öyle garip hissediyordum ki! Onun korkusunu, giderek hızlı atan kalbinin sesini ve kesik nefeslerini duyuyordum. Ne söyleyeceğimi hiç düşünmemiştim, nasıl söyleyeceğimi de. Doğaçlama olacaktı. Tamamen karma bir şey olacaktı. İlk defa uçağa binen ya da ilk kez bisiklete binen bir çocuk gibi hissediyordum.

"Şuan konuşmak istemiyorum Damon, seni görmek de istemiyorum. Lütfen git!"

"Beni dinlemek zorundasın."

"Henüz erken, beni biraz rahat bırakmalısın."

"Asla olmaz. Söylemek istediklerimi söyleyemezsem, bir daha asla söyleyemem."

Elimi tedirgince kaldırıp saçlarına götürdüm, yüzüme bakmıyordu ama bakmasını sağlamak zorundaydım. Gözlerime baktığında, bir daha geri dönmezdi. Bunu bildiğim için bir koz olarak kullanacaktım. Çenesinden tutup, yavaşça kendime çevirdim. Öfkesi dinmişti, durulmuştu. Ağlamak üzereydi, yağmur bulutlarıyla doluydu o buğulu gözleri yine.

"Yaptığım çok büyük bir hataydı. İnan nereden başlayacağımı, ne söyleyeceğimi hiç bilmiyorum Carmen. Ne saatlerdir düşünüyorum, ne de başka bir şey. Sadece bildiğim tek bir şey var ki, seni yanımda istiyorum. Sonsuz hayatımın her anında, zaman diliminin her saniyesinde seninle olmak istiyorum."

"Damon, ne yapmaya çalışıyorsun?"

"Lütfen izin ver konuşayım. Bunları duymak için o kadar uzun zaman bekledin ki, söyleme için her yalvarırım. Sen nefes alıyorsan, bende alıyorum. Gözlerin, gözlerimi hapsetmişse yaşıyorum. Senden uzak olmaya dayanamam, artık olmaz Carmen. Sen beni ben yapıyorsun, tamamlıyorsun. Ben yarım olmaktan bıktım. 150 yılımı yarım bir adam olarak geçirmiştim ve öyle devam ediyordum ki, sen çıktın işte karşıma. İyi ki çıktın... Sevilmenin, yani gerçekten sevilmenin ne demek olduğunu sende öğrendim ben. İlk kez değerli hissettim."

"Her şeyden çok değerlisin benim için. Senin için yaşıyorum.".

Elini nazikçe tutup, kalbimin tam üstüne koydum. Soğuktu elleri benim aksime. Üşümüştü belli ki çünkü titriyordu da. Ama soğuktan olmadığına adım gibi emindim ben.

"Sıcak değil mi? Vampirler sıcak olmaz Carmen, biliyorsun. Ama senin aşkın bana değdiği günden beri yanıyorum ve ilk kez yanmaktan korkmuyorum. Çünkü bu ateş beni öldürmüyor, aksine hayata döndürüyor. Aylardır dilimin ucuna kadar gelip söyleyemediğim daha o kadar çok şey var ki..."

Göz yaşlarını çoktan koy vermişti. Islak parmaklarımı onun dudaklarına götürdüm. Ellerine tezat, öyle sıcaktı ki. Kıpkırmızı olmuştu bir de. 'öp beni' dercesine gözlerimin içine içine giriyordu.

"Ben hiç de göründüğüm gibi değilim. Çok zayıfım Carmen. Beni güçlü yapan sensin. Bir tek senin yanında kendim olabiliyorum ben. Biliyor musun? Vampir olmadan önceki o kısacık hayatımda kimse beni sevmedi. Babam bile... Her zaman istenmeyen bir baş belası oldum. Ama artık öyle olmadığımı biliyorum. Sen beni koruyorsun, savunuyorsun. Komik değil mi? Bunları yapanın ben olması gerekiyordu. Yine de ben kötü hissetmiyorum. Ben mutluyum Carmen. Hiç olmadığım kadar hem de. Tek seni gerçekten sevdim ben. Tek seni seveceğim... Sonsuza kadar. Zalim bir kazık, kalbimdeki yerini alıp gerçekten yok oluncaya kadar seni seveceğim. Gitme, sakın gitme. Bir adım uzağıma, bir saniye öteye gitme. Nefesin yine tenime çarpsın, gözlerin gözlerimde kendini bulsun, dokunuşların beni yakmaya devam etsin, sesin içmi titretsin yine. Sen bana, ben de sana aidim. Biz birbirimiz için yaratılmış iki beden ve iki ruhuz. Başından beri böyleydi bu. Yalvarırım affet beni, sevgilim. Seni seviyorum..."