DAVETSİZ MİSAFİR (DAMON SALVATORE)

Bölüm 8

Carmen;

Sonunda...

Yine benimdi. Yine birlikteydik işte. Hiç olamayacakmışız gibi gelmişti bir an ama aşk yine kazanmıştı.

Onu her öptüğümde bende uyandırdığı o hisleri çok seviyordum. Rüya gibi. Gerçeği bile kıskandıracak bir rüya... O benim herşeyimdi. Hep de öyle olacaktı. Tanrı biliyor ya, o mavilikte kaybolmayı hiçbir şeye değişmezdim.

Onun kollarında uyumayı öyle özlemiştim ki! Bunun için sanki yüz yıllardır beklemiştim, öyle hissediyordum. Bir eli saçlarımda dolaşırken, diğeri benim elime kenetlenmişti. Kokusu yine başımı döndürüyordu.

Her zamanki gibi...

Mutluluk ve onun aşkı yavaş yavaş bedenimi ele geçirmeye başlamıştı. Göz kapaklarım ağırlaşıyordu giderek. Sanırım son günlerin en huzurlu uykusuna adım atmak üzereydim. Onunla geçirdiğim harika günlerden oluşan bir demet, film şeridi gibi beynimde dönüyordu bir yandan da. Daha fazla direnemeyeceğimi anladığımda, Damon'a biraz daha sıkı sarıldım. Başımı iyice yerleştirdim göğsüne ve parmaklarımı yavaşça tişörtünün altında dolaştırmaya başladım. Biliyordum ki, bu çok hoşuna gidiyordu. Yüzünde oluşan şeytani, çekici gülümsemeyi tahmin edebiliyordum.

"Bu kadar sıkarsan, beni öldüreceksin."

"Sen zaten ölüsün, bunu kabullen artık. Yani, sızlanmayı bırak da keyfini çıkar seksi şey."

"Emredersin kraliçem."

Gözlerimi hafifçe aralayıp, başımı kaldırdım ve yüzüne baktım. Bana hiç 'kraliçem' demezdi Damon.

"Prensese ne oldu?"

"Prenses karnında olduğu için, sen doğrudan kraliçeliğe terfi etmiş bulunuyorsun sevgilim."

Ben gülümseyerek bakarken, birkaç tutam saçımı yavaşça kulağımın arkasına yerleştirdi ve soğuk dudaklarıyla, sıcak bir öpücük bıraktı alnıma. Evet, o dudaklar soğuk olablirdi ama bende bıraktığı etki cehennem ateşinden farksızdı.

"Peki, içeridekinin kız olduğunu nereden biliyorsun?"

"Şey, gerçekten bir fikrim yok. Neden öyle söylediğimi de bilmiyorum açıkçası. Değil mi?"

"Hayır."

"Yani, erkek. Öyle mi?"

"Eğer doğuma kadar fikrini değiştirmezse, bir oğlumuz olacak."

Oğlumuz... Ilk kez bu kadar rahat konuşuyordum onunla ve Damon ilk kez  heyecanlanmıştı. Hızla doğrulup kocaman bir gülümsemeyle bana bakmaya başladı. Aklından neler geçiyodu acaba? Kız olduğunu söyleseydim de bu kadar sevinecek miydi? Sanırım, evet.

"Vay canına, bu harika. Benim bir oğlum olacak. Bizi duyuyor mudur?"

"Evet, duyuyor."

"Benim babası olduğumu biliyor mudur ki? Tamam, saçmalamaya başladım."

"Açıkçası bende bilmiyorum ama biliyor olabilir. Bebekler babalarını sesinden, annelerini kokularından tanırmış diye duymuştum. Karışıklıktan hamilelikle ilgli kitapları okuyamadım."

"En kısa sürede öğrenmeliyiz o zaman."

"Bakıyorum da çok heveslendin."

"Bu çok farklı hissettiriyor Carmen."

"İlk duyduğunda hiç böyle dememiştin, bu gerçekten garip."

"Biliyorum ve şuan bu yüzden utanç içindeyim."