Bts İle Hayal Et Tepkiler SMUT(DÜZENLENİYOR.)

Jung Hoseok İle kavga (zoraki) +18

İyİ okumalar canlar 💞.

Sabret bir gün seni bu karanlığa sürükleyenler pişman olur geri dönerler. Sabret nefes almanı zorlaştıran günler sana bir gün bol bol nefes verecek olandır. İmtihanın bitmesine az kaldı.

Hoseok'tan :

O cocuğun benim olma ihtimali cok düşük olmasına karşın onu ilk gördüğüm vakit içimde bir yerlerde mutluluk umutları yeşerdi. Ya gercekten benim cocuğumsa. Bunun ihtimalini hic düşünmedim.
Hayır! O benim cocuğum olamaz. O kadı başkasıyla yattı. O kadın o cocuğu o adamdan yaptı.
Evet biz beraber olduk ama belkide benden sonra o adamla da oldu.

Hayır, hayır! O cocuk benim olamaz.
Benim olmasada adına acı cektirmeye devam ederim. Hem de o cocuk üzerinden. O bunu hak ediyor. Onu seviyor olabilirim ama gururum daha ağır basıyor. Adın her şeyi hak ediyor.

Hızlı bir şekilde arabaya binip kendim için aldığım villaya sürmesini söyledim şoföre.

"Alo. Kyongsu bana adının cocuğunu alabilme ihtimalimin olup olmadığını, alabilirsem dava süresi ne kadar sürer, alamazsam ne zaman alabileceğimi araştır yarım saat içerisinde bilgisayarıma mail olarak bilgileri gönder."
Şimdi her şey başladı Adın! Ya kendi ayağınla evimize geri dönersin ya da bir daha o cocuğun yüzünü bile göremezsin...

Senden :

Gözlerime tüm hayatımın yorgunluğu çökmüş gibi kalkmak bilmiyor. Kalbimde, beynimde bir ağırlık beni daha derine cekiyor. Ben cok yoruldum bu hayattan. Ya cocuğum ne olacak ben onu bırakıp hicbir yere gidemem. Derin derin nefes alıp gözlerimi acmaya calıştım.

Etrafımda bulunan doktor ve hemşire bana bakıyorlardı.

"Adın hanım uyandınız. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?"

"Be... Ben yorgunum."

"Bu cok normal. Bir kaza gecirdiniz.  Şimdi sizi biraz daha uyutucağız. Uyandığınız vakit daha iyi hissedeceksiniz."

"Bebeğim nerde? Annem nerede?"

"Merak etmeyin onlar dışarıda iyleşmenizi bekliyorlar. Onlar iyi."

Koluma değen soğuk ama acı bir hisle kendimi daha cok yorgun hissettim. Gözlerim yavaş yavaş kapanırken aklımda cocuğum vardı.

1 hafta Sonra

"Anne bana yardım eder misin Rüzgar'a süt vermem lazım."  hastaneden cıkalı bir hafta oldu. Bedenen yorgunluğum gecmişti. Ruhen zaten hic gececek gibi değil. Vücudumda kazadan kalan yaralar yavaş yavaş iyileşmeye devam ediyor.
Annemin anlattığına göre Hoseok hastaneye ziyarete gelmiş. Ve cocuğumu görmüş. İşte korktuğum başıma geldi. Ya cocuğumu alırsa ben hicbir şey yapamam. Cocuğu almak için her şeyi yapar.

"Tamam kızım. Sen Rüzgar'ı bana ver. Ben karnını doyururum. Sen dinlen."

" Yok anne ben gideyim. Biraz sahilde dolanayım. Hava almış olurum."

"Tamam kızım sen git o zaman. Erken dön. Torunum seni özler."

"Tamam." deyip annemin yanağından öpüp dolaptan diz üstü beyaz üzerinde yer yer mavimsi dantelli ciceklerle bezenmiş askılı elbisemi ve ten rengi hafif dolgulu sandeletimi giyip saclarımı hafif dalgalı yapıp cantamı da aldıktan sonra taksiye binip sahile gitmesini söyledim.

Maalum o kazadan sonra arabam tamirde. Bir süre taksiyle gidip gelebilecektim.

Sahile vardığımda biraz yürüdüm. Bu deniz kokusu insanların kahkaha sesleri kuş cıvıltıları bana nedense huzur veriyordu. Biraz daha yürüdükten sonra kolumdan seri bir şekilde cekilmemle Hoseok'un sert gerilmiş yüzünü görmeyi beklemiyordum.