Young 2 || Niall Horan

02

!TRIGGER WARNING!

Pov Rozemarijn

Mijn oogleden voelen zwaar aan. Ik knipper een beetje en met moeite gaan ze een stukje open. Voor heel even voel ik me zorgeloos en is het alsof er niks aan de hand is, maar al snel kom ik terug in de realiteit.

De pijn en kramp komt weer binnen en ik laat mijn hoofd hangen. Langzamerhand wen ik aan het donker en zie ik weer waar ik zit.

Een kleine en donkere ruimte. Het is koud en vochtig. Het enige wat er in de kleine ruimte staat is een stoel, waar ik op zit. Mijn handen zitten vastgebonden op mijn rug en mijn voeten aan de stoelpoten.

Ik heb de hoop al opgegeven. Mijn besef van de tijd is helemaal verdwenen en ik heb sinds ik hier zit het daglicht niet meer gezien. Ik ben koud, hongerig en ik verlang zo enorm erg naar huis. Naar Niall en de jongens, mijn ouders en mijn broers.

Naar de warmte en lekker eten.

Ik ril en probeer mijn rug te stretchen. Ik hoop echt dat deze nachtmerrie hoe dan ook zo snel mogelijk voorbij is. Op welke manier dat dan ook moet zijn, ik houd het echt niet langer meer vol zo.

Ik kan niet eens meer helder nadenken. Het enige wat ik de hele dag doe is voor me uit staren. Soms probeer ik te tellen om de tijd bij te houden. Andere keren probeer ik na te denken over wat ze van me willen. Wat ze met me gaan doen. Alleen als ik daar aan denk maak ik mezelf gek van angst.

Ineens hoor ik een klein geluidje en schieten mijn ogen wijd open. Ik luister nog een keer en hoor dan voetstappen deze kant op komen.

Mijn hart begint te bonken en ik krijg bijna geen adem. Rustig blijven.

Als de deur krakend opengaat, knijp ik mijn ogen dicht van angst. Dezelfde man als altijd komt naar binnen en maakt een van mijn handen los. De andere bindt hij weer vast aan de stoel. In het begin was dit het moment waar ik los probeerde te komen. Helaas liep dat nooit goed af en ben ik nu te zwak om het ook maar te proberen.

Er wordt een bordje met eten voor me neer gezet net als altijd, en gulzig begin ik te eten. Je zou denken dat ik ondertussen wel geleerd heb dat ik van dat snelle eten buikpijn krijg en het er vaak weer uitgooi, maar ik heb zo'n erge honger dat ik daar niet over na kan denken.

Als ik klaar ben haalt hij het bord weer weg en geeft me een glas water. Die drink ik ook gelijk leeg en laat mijn hoofd daarna weer hangen, verwachtend dat de man nu, net als altijd, weer weg gaat.

Daarom schrik ik ook als hij ineens mijn gezicht vast pakt en die omhoog tilt.

'Smile.' grijnst hij en ineens wordt ik verblind door een lichtflits. Ik knipper wazig met mijn ogen en voor ik het weet wordt de deur op slot gedraaid en blijf ik weer alleen achter.

In schok staar ik voor me uit. Wat is gebeurde er nou? Dit doet hij normaal nooit.

Mijn buik begint pijn te doen en ik voel het alweer naar boven komen. Waarom moet ik nou ook elke keer zo snel eten?

Nadat mijn buik nog een paar rondjes gedraaid heeft geef ik over. Gelijk komt het hongerige gevoel terug. Er stroomt een traan over mijn wang. Ik wil echt heel graag weer naar huis? Zou Niall al weten dat ik weg ben? En Bryan? Zouden ze me zoeken?

Misschien hebben ze het wel niet door. En wordt er niet eens naar me gezocht. Of zouden ze het al opgegeven hebben? Hoe moet ik hier dan ooit wegkomen? Ze zullen op een gegeven moment me toch wel zat worden?

Al geloof ik niet dat ze me dan zo weer rond laten lopen. Waarschijnlijk vermoorden ze me dan.

Ik voel de zoveelste paniekaanval aankomen en probeer rustig te blijven. Alleen gaat dat lastig. Ik heb geen enkel positief vooruitzicht.

Mijn hele lichaam begint te trillen en ik probeer aan leuke dingen te denken. Puppy's. Zon. Liedjes.

Ik kreun gefrustreerd. Alles doet pijn en ik wil gewoon mijn benen even kunnen strekken. Mijn hele lichaam voelt stijf.

Zachtjes begin ik een liedje van de jongens te neuriën. They don't know about us.

In mijn hoofd hoor ik de jongens meezingen voor een grote zaal. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht als ik daar weer aan terug denk.

Als het liedje afgelopen is laat ik mijn hoofd weer hangen. Hoe lang ga ik hier nog zitten?