Young 2 || Niall Horan

48

'Wat gaan we doen?' vraag ik als Niall me meeneemt naar de auto. Ik ben net terug van Bryans huis en Niall zei dat hij een verrassing voor me had.

'Kom hier.' zegt hij als ik in de auto zit en haalt een blinddoek uit zijn broekzak. Die bindt hij om mijn hoofd. 'Niet afdoen. Ik kom er zo weer aan.' Hij gooit de autodeur dicht en ik hoor wat geluiden van buiten komen. Daarna hoor ik de autodeur aan de bestuurderskant open gaan en stapt Niall in.

'Gordel om!' zegt Niall blij. Ik voel aan de zijkant maar kan met mijn ogen dicht de gordel niet vinden.

'Lukt niet.' lach ik. Niall buigt over me heen en ik hoor een klik, als teken dat mijn gordel vast zit. Daarna start hij de auto en voel ik dat we in beweging komen.

'Waar gaan we heen?' vraag ik nieuwsgierig.

'Ik ga je toch lekker niks vertellen. Je ziet het vanzelf.' antwoord Niall. Hij zet een muziekje op en daar luister ik naar terwijl we rijden. Na een poosje zet Niall de auto stil.

'Zijn we er?' vraag ik. Ik vind het echt spannend.

'Nee. Nog niet de blinddoek af doen.' antwoord Niall en hij stapt uit. Ik hoor hem de kofferbak open doen en lawaai maken. Dan opent hij mijn deur en helpt me met uitstappen.

'We moeten nog even een stukje lopen.' zegt Niall. Ik knik en pak Nialls hand vast.

'Welke kant moet ik op?' vraag ik. Ik houd mijn vrije hand naar voren en loop langzaam vooruit, bang dat ik ergens tegenaan loop.

'Hier, deze kant.' Niall trekt me voorzichtig mee en ik wankel langzaam vooruit. Ik strompel bijna over een opstaand randje in de grond. Geen idee wat het is. Niall houdt me stevig vast zodat ik niet val. 'Wel blijven staan he.' grinnikt hij.

'Is het ver lopen?' vraag ik. Ik vind het eng om niet te zien waar ik heen ga. Ik heb ook geen flauw idee waar we zijn, ik ben helemaal gedesoriënteerd.

'Uhm, ja best wel. Wacht ik heb een idee. Blijf hier staan.' zegt Niall. Hij loopt even weg en komt dan weer terug. 'Ga hier maar inzitten. Dat gaat sneller denk ik.'

Ik ga zitten en merk dat ik in een rolstoel zit. 'Niall!' lach ik. 'Er is niks mis met mijn voeten.'

'Anders verpest het de verrassing.' lacht Niall en rijdt me overal langs. Ik merk dat we ergens naar binnen gaan en dat het hier best druk is. Overal zijn geluiden en stemmen van mensen. Wordt Niall niet herkent?

We rijden langs de drukte heen en komen dan ergens waar een stuk minder stemmen zijn.

'Uhm, dit gedeelte had ik eigenlijk niet over nagedacht.' mompelt Niall. Ik heb geen idee waar hij het over heeft maar wacht maar af op wat hij gaat doen. Zouden we er elk moment zijn?

'Oke. Als ik straks je blinddoek af doe mag je maar naar 1 kant kijken. Niet verder om je heen kijken, oke? Dus niet je omdraaien ofzo.' zegt Niall.

Verbaasd knik ik en Niall helpt me uit de rolstoel. Hij draait me om, ten minste dat denk ik want ik weet echt totaal niet waar ik ben.

'Oke, klaar voor de verrassing? Je krijgt nog niet alles te weten.' zegt Niall. Ik knik en Niall haalt voorzichtig de blinddoek van mijn hoofd af.

Even moet ik knipperen. Ik sta recht voor een raam waar zonlicht doorheen komt en daarvoor was het de hele tijd donker voor mijn ogen.

Dan merk ik dat we op een vliegveld zijn. Voor mijn neus staat een heel groot vliegtuig, met een slurf die naar een gate gaat waar wij voor staan. Ik mag me alleen niet omdraaien dus ik weet niet waar hij naar toe gaat.

'We gaan vliegen?' vraag ik voor de zekerheid. Dit had ik helemaal niet verwacht. Juist omdat we net weer thuis zijn.

'Ja.' glimlacht Niall.

'Waarheen? Gaan we op vakantie?' Van het idee alleen al wordt ik enthousiast. Niall staat er schaapachtig bij en zegt niks. 'Niall! Ik draai me om hoor!'

'Nee, nee.' zegt Niall en doet me gauw mijn blinddoek weer om. 'Ik wilde dit eigenlijk ook als verrassing houden maar ik wist niet of het slim was om je zomaar in een vliegtuig te zetten.

Hij helpt me door de slurf van het vliegtuig heen en zorgt ervoor dat we op onze stoelen zitten. Het duurt niet lang voordat het vliegtuig vooruit komt en opstijgt.

'Waar gaan we heen Niall? Heb ik wel kleren bij me?' vraag ik.

'Jaja. Ik heb een koffer voor je ingepakt.' grinnikt hij.

'Gaan we naar een koud of warm land?'

'Zeg ik niet.'

'Hoelang blijven we weg?'

'Twee weken denk ik. Hangt ook een beetje van jou af.' antwoord Niall. Oeh, eindelijk een antwoord. Twee weken? Dan gaan we vast op vakantie toch?

'Hoe lang duurt de vlucht?' vraag ik.

'Zeg ik niet.' grinnikt Niall.

'Maar Nielll ik moet toch weten hoelang ik in deze stoel moet zitten. Of dat twee uurtjes is of 12?'

'Een paar uurtjes. Ik denk 4 ofzo. Je mag anders je blinddoek wel af doen.' zegt Niall. Gauw doe ik de blinddoek af en merk dat we inderdaad in een vliegtuig zitten. Ik kijk uit het raampje en zie dat wel al hoog in de lucht zitten.

Ik leun tegen Niall aan. Ik kan hem nog wel allerlei vragen gaan stellen maar die gaat hij toch niet beantwoorden. Ik wacht de hele vlucht af tot we gaan landden. Er word wat omgeroepen.

'Maakt u alstublieft uw riemen vast. We gaan zo landden op Verona airport.'

Mijn ogen worden groot. 'Verona?' vraag ik aan Niall. Hij knikt.

'We gaan op vakantie!' juich ik blij. Mijn ouders hebben een vakantiehuisje in Italië waar we eerder elk jaar heen gingen, ook met Nialls familie.

'Gaan we naar het vakantiehuisje?' vraag ik blij. Niall haalt zijn schouders op en neemt me mee naar de taxi die al klaar staat. Niet veel later komen we inderdaad bij het vakantiehuisje aan.

'Oh my god, Niall!' zeg ik blij en geef hem een knuffel. Niall glimlacht en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Hij stopt de sleutel in de deur van het huisje en sleept onze koffers mee naar binnen. Ik ook naar binnen en ineens komen er allemaal mensen onder de tafel vandaan.

'Surprise!' gillen ze. Mama, Bryan, Max, Noah, Maura en Greg springen te voorschijn.

'Wat?' gil ik verbaasd en loop naar ze toe om iedereen een knuffel te geven. 'Bryan?!' zeg ik als ik bij hem aankom. 'Ik was net nog bij je!'

'Ik had net een vliegtuig eerder dan jullie.' grinnikt hij.

'Wist je dit de hele week al?' vraag ik verbaasd. Ik ben de hele week bij hem geweest. Hij knikt.

'Oh my god, dus nu gaan we met z'n allen twee weken vakantie vieren?' vraag ik blij.

'Yess!' gillen Max en Noah. Ik lach. Dit is echt een super verrassing.