Young 2 || Niall Horan

09

Pov Niall

Kreunend zwaai ik mijn benen van het bed af. Vandaag word ik ontslagen uit het ziekenhuis.

De dokter geeft me een glimlach en trekt voorzichtig het verband van mijn been af. Van het tafeltje pakt ze een potje ontsmettingsmiddel en ik bijt alvast op mijn tong.

Auw. Dat spul prikt echt verschrikkelijk erg. Ik knijp mijn ogen dicht en zit de pijn uit tot het wat minder wordt. Dit zalfje moet er drie keer per dag op, wat echt verschrikkelijk voelt.

'We gaan je even in deze stoel zetten. Je broer staat buiten op je te wachten.' zegt de dokter en ik knik. De dokter tilt me samen met nog een verpleegster op en zet me in de rolstoel die al voor me klaar staat.

Met moeite ga ik zitten en haal diep adem als ik zit. De dokter stopt nog wat van mijn spullen in mijn tas en rijdt me dan de deur uit. Zoals ze al zei, staat Greg buiten op me te wachten.

'Hey Nialler.' Greg geeft me een kleine glimlach. 'Klaar om naar huis te gaan?'

Ik knik en staar naar mijn voeten. Ik haat het dat ik nog niet kan lopen. Ik wil gewoon kunnen bewegen. Ik voel me nutteloos.

'Kom, dan breng ik je naar de auto.' zegt Greg en bedankt de dokters.

Al die tijd dat Roos weg was heb ik niks gedaan. Hele dagen lag ik in bed en deed ik niks terwijl de politie en zelfs June enzo allemaal op zoek waren naar haar.

En nu kan ik niks. Ik kan niet gaan rijden of reizen, echt niks.

De politie blijft zeggen dat hoe langer we niks weten, hoe kleiner de kans dat we haar gaan vinden. Ondertussen heb ik twee maanden lang in het ziekenhuis gelegen en niks gedaan.

Ze kan overal zijn. Misschien leeft ze wel niet eens meer. Ik ril bij die gedachte en probeer er niet aan te denken.

'Oh, shit.' mompelt Greg. Ik kijk op en zie dat er voor het ziekenhuis heel veel fans en paparazzi staan. Greg trekt de muts van mijn hoodie over mijn hoofd.

'Niet reageren op ze.' zegt hij en ik knik. Hij opent de deur en rolt me naar buiten, waar het lawaai oorverdovend is. Ik sluit mijn ogen en leg mijn handen tegen mijn oren aan.

'Aan de kant. Laat ons erlangs.' Greg duwt me moeizaam vooruit tussen de mensen door en mensen trekken van alle kanten aan me. 'Laat hem met rust.' gromt hij naar iemand en geeft een tik op haar hand.

Gelukkig heeft Greg de auto dichtbij geparkeerd en zijn we er vrij snel. Hij helpt me om in de auto te komen en gooit de rolstoel in de kofferbak. Als hij in de auto gaat zitten worden we omringt met mensen.

'Jezus.' mompelt Greg. 'Wat vinden die mensen nou zo leuk aan jou?' vraagt hij zich hardop af. Ik kijk hem aan en hij geeft me een grijns. 'Grapje.'

Hij drukt het gaspedaal hard in, tegelijkertijd met de koppeling waardoor de auto een hard geluid maakt. De mensen schrikken en springen opzij waardoor Greg zijn kans kan grijpen om weg te rijden.

Op de weg zelf is het nog een beetje onrustig maar zodra we de snelweg oprijden hebben we daar geen last meer van.

'Waar zou jij iemand heen brengen die je ontvoerd hebt?' vraag ik aan Greg als we al een poosje in de auto zitten.

Greg kijkt me even aan en bijt op zijn lip. 'Ik zou het echt niet weten Nialler.'

'Waar zou je rekening mee moeten houden? Ze zitten vast niet in een stad.'

'Ze zitten in ieder geval niet meer in Engeland.' antwoord Greg.

'Wat doen wij dan nog hier? Ik wil haar zoeken.'

Greg blijft even stil. Ik heb hem al eerder gevraagd of hij met me mee wil reizen naar andere landen om haar te zoeken, maar hij vind dat we eerst moeten wachten op de onderzoeken van de politie. Ze zijn druk bezig om het vliegtuig te vinden. Ze kunnen hem niet tracken maar ze zijn nu bezig met het onderzoeken van verschillen in de lucht ofzo. Blijkbaar verandert er iets in de lucht als er een vliegtuig langs vliegt. Ik heb zelf geen idee.

'Maar stel je nou voor, we vinden haar. Wat dan? Je kan niet eens lopen. Wat als we aangevallen worden? Dan zitten we daar met z'n drieën vast.' antwoord Greg.

'Dan ben ik tenminste weer bij haar.' mompel ik en kijk naar mijn handen. Greg legt zijn hand op mijn knie en kijkt me aan.

'Laten we eerst afwachten wat de politie vindt. Daarna kunnen we haar alsnog gaan zoeken.' zegt hij.

Ik staar uit het raam. Ik ga echt niet meer niks doen. Als het aan mij ligt vertrek ik morgen al.