Young 2 || Niall Horan

17

Met een harde schok op mijn borst word ik de leegte uitgetrokken. Ik word op mijn zij geduwd en kots een hele lading water uit. Het stroomt mijn mond, mijn neus en zelfs mijn ogen uit. Ik begin hevig te hoesten en hap naar adem.

'Godzijdank.' hoor ik een bekende stem opgelucht zeggen.

'Rustig aan, probeer rustig adem te halen.' zegt iemand anders tegen me. Ik kijk op en zie een agent die me probeert te helpen. Na een poosje kan ik weer een beetje normaal ademen en kan ik eindelijk om me heen kijken.

Bryan. Het is hem echt.

'Bry.' probeer ik te zeggen, maar mijn stem is schor.

'Oh Roosje.' mompelt hij en laat zich op zijn knieën vallen. Hij slaat zijn armen stevig om me heen. 'Ik laat je nooit meer alleen. Echt niet.' mompelt hij en zijn stem breekt.

Na een tijdje trekt hij zich terug en pakt met zijn handen mijn gezicht vast.

'Ik hou van je Rozemarijn. Je wilt niet weten hoe graag ik dat tegen je wilde zeggen toen je er niet was. Je bent mijn kleine zusje en vanaf nu zal ik je altijd beschermen. Je bent veilig, ik zorg ervoor dat je niks meer overkomt.' zegt hij, met tranen in zijn ogen.

Ik knik, te erg in shock om iets terug te zeggen. De agent wikkelt een extra dekentje om me heen en Bryan komt dicht tegen me aan zitten.

'Heb je het koud?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

'Gaan we naar huis?' vraag ik.

'Ja Roosje, we gaan binnenkort naar huis. We zitten nu in de helikopter en we gaan zo landen bij het ziekenhuis, waar Niall en Louis op je staan te wachten. Als je helemaal gecontroleerd bent gaan we naar huis.' zegt Bryan.

Ik zucht diep en leun tegen Bryan aan. Eindelijk. Ik heb nog zoveel vragen maar ben te uitgeput om ze te stellen.

'Roos?!' vraagt Bryan als ik mijn ogen sluit. Ik open ze weer en kijk hem aan. Hij zucht opgelucht. 'Sorry, ik dacht dat je wegviel.'

Dan herinner ik me weer wat er gebeurde. Ik zat aan een anker vast en zonk naar de bodem van de zee. Ik dacht dat ik dood ging. Wat is er gebeurd?

'H-hoe?' mompel ik en kijk om me heen. Hoe ben ik het water uitgekomen?

'Bryan en Peter zijn gelijk achter je aan gesprongen het water in.' zegt een van de politieagenten. 'Het anker bleef vastzitten tussen een rots. Daar hebben we echt geluk mee gehad want daardoor konden ze je losmaken en weer terugbrengen naar boven.'

Ik kijk Bryan aan en zie inderdaad dat hij kletsnat is. Hij geeft me een zwakke glimlach. In de hoek zit een zeiknatte agent, Peter denk ik. Hij is nog aan het nahijgen en iemand anders slaat een dekentje om hem heen.

'We gaan landen! Gordels vast!' roept dan iemand vanaf de voorkant van de helikopter. Ik word op een stoel gezet en mijn gordel wordt vastgeklikt. Bryan zit naast me en houdt mijn hand vast.

'Niall staat beneden op je te wachten.' glimlacht Bryan.

Het landen duurt niet lang en voordat ik het weet staan we aan de grond. De deuren van de helikopter worden open gegooid en gelijk komen er drie verplegers met een brancard aanrijden.

'Bryan?' vraag ik bang als ik opgetild word en op de brancard gelegd wordt. 'Wat gebeurt er?'

'Ze gaan je controleren. Alles komt goed, ze gaan gewoon even kijken of alles goed is met je.' stelt Bryan me gerust en komt snel naar me toe.

Ik word naar binnen gebracht en kijk om me heen of ik Niall zie. Hij is nog nergens te bekennen. Ik word een kamertje ingereden en Bryan wordt tegengehouden. Hij mag niet naar binnen.

'Bryan!' roep ik. Waarom moet ik hierheen? Er is toch niks mis met me? 'Laat hem naar binnen!' roep ik tegen de verpleger.

Hij kijkt me niet begrijpend aan. Hij kan toch wel Engels? 'Let him in! Lig sé isteach! Déjalo entrar! Laisse-le entrer! Fallo entrare! Laat hem alstublieft naar binnen!' huil ik. Ik kan hem niet weer kwijtraken. Ik wil niet weer bij vreemde mensen zijn die ik niet ken.

'Please.' huil ik en wil opstaan. Ik word stevig vast gepakt en op het bed gelegd. 'Nee, nee!' gil ik.

Er komt nog iemand naar binnen gelopen en ik kijk op. Het is niet Bryan, maar nog een dokter.

'Rustig aan Rozemarijn, wat is er aan de hand?' vraagt hij. Eindelijk iemand die Engels spreekt.

'Ik wil Bryan.' snik ik. De dokter knikt naar achteren en Bryan wordt naar binnen gelaten.

'Niet huilen Roosje, ik ben er.' zegt hij en slaat zijn armen om me heen. 'Er is niks aan de hand. Alles komt goed, oke?'

Ik knik en hij veegt mijn tranen weg.

Dan wordt de deur weer opengetrokken.

'Roos?!'

Ik kijk op en mijn ogen worden groot.

'Niall?'