Young 2 || Niall Horan

20

Ik knipper met mijn ogen en merk dat ik het heel erg warm heb, het voelt wel fijn. Ik kruip dieper weg onder de dekens, tot ik ineens iets aan mijn arm voel. Ik open mijn ogen en zie een draadje uit mijn arm steken.

Pas als ik om me heen kijk, zie ik de mensen die om mijn bed heen staan. Ik knipper nog eens met mijn ogen en wrijf erin.

Papa, mama, Max, Noah, June, Zayn, Liam, Harry, Louis, Maura, Niall en Bryan. Ze staan allemaal in deze kamer. Nialls slaapkamer. En ik lig in zijn bed.

Ik sluit mijn ogen weer. Dit is gewoon weer een van die dromen. Ik zit nog gewoon vast. Ik wil niet steeds die valse hoop krijgen.

'Roosje.' fluistert Niall.

Ik leg mijn handen tegen mijn oren. Ik wil hem niet horen, ik kan het niet. De pijn die ik straks voel als ik weer wakker word, dat wil ik echt niet.

Iemand aait zacht over mijn hand wat me op laat kijken. Het is Bryan.

'Nee.' mompel ik gefrustreerd. Hij laat me gelijk los en kijkt me bezorgd aan.

'Wat is er? Is het te druk?' vraagt Bryan.

'Nee.' mompel ik, zijn vraag negerend en knijp mezelf in mijn arm.

'Hey, niet doen.' fluistert Bryan en pakt mijn hand vast. 'Vertel me wat er is.'

'Jullie zijn niet echt.' Mijn stem breekt en ik probeer de brok in mijn keel weg te duwen. 'Ik haat dit.'

Bryan kijkt me verward aan. 'Niet echt? Hoe bedoel je? We zijn hier.'

'Ze denkt dat ze droomt.' zegt June.

'Ik wil gewoon wakker worden.' snik ik. 'Ik wil niet steeds teleurgesteld worden.'

'Je slaapt niet, Roos. Je bent thuis.' Bryan legt mijn hand op zijn wang en ik voel de warmte ervan af komen.

'Jullie gaan zo weg.' mompel ik. Niall pakt mijn andere hand vast.

'We gaan nooit meer weg, en jij ook niet. Je bent veilig thuis, het huis is omringd door beveiligers. Je bent veilig.' zegt Niall.

'Niet huilen Roos.' zegt Noah. Ik kijk hem aan en schrik. Hij is zo groot geworden. Dan herinner ik me weer dat ik aankwam op het vliegveld. Terug in Londen.

Is het dan deze keer toch echt?

'Je hoeft het niet direct te geloven. Als je morgen weer wakker wordt en overmorgen en die dag daarop, merk je vanzelf dat je echt thuis bent.' zegt Bryan.

'Wil je wat drinken?' vraagt Louis. Hij heeft een glas in zijn hand en kijkt me aan. Ik schud mijn hoofd. Ik merk nu pas dat ik vol zit.

'Ik zit vol.' mompel ik.

'Dan komt door je infuus.' legt mama uit. Ik kijk nog eens naar het draadje in mijn hand en herinner me dan ook weer dat ik in het ziekenhuis lag en daar een infuus kreeg.

Ik voel aan mijn neus. Er zit een pleister op. Ben ik dan echt thuis?

'Ik ben thuis?' vraag ik zacht.

Iedereen krijgt een grote glimlach op hun gezichten. 'Ja Roosje, je bent thuis.'

'Maar waar is Spike dan?' vraag ik ineens bang.

Bryan kijkt me niet begrijpend aan. 'Spike?'

'Ja.' zeg ik zacht. 'En Iris en Finn en Joshua.'

'Oh, je bedoelt, oh.' Bryan kijkt hulpzoekend naar de jongens.

'Die zijn hier niet.' antwoordt Louis. 'Je bent hier veilig, ze kunnen hier niet komen.' Ik kijk hem twijfelend aan maar hij geeft me een verzekerende blik. Ik zucht en kruip dieper onder de dekens.

'Ben je moe?' vraagt Niall. Ik knik. 'Ga maar slapen.'

'Blijven jullie hier?' smeek ik.

Niall knikt. 'Bryan en ik blijven bij je. De rest gaat beneden zitten, is dat goed?'

Ik knik en kijk hoe langzaam iedereen de kamer uitdruppelt. Dan sluit ik mijn ogen en val al snel weer in slaap.