Young 2 || Niall Horan

45

Ik ben alleen in de hotelkamer en ik verveel me dood. De jongens zijn weg voor een interview maar ik moest nog wat werk doen dus had ik besloten om niet mee te gaan. Alleen ben ik nu klaar met werken en verveel ik me dus.

We zijn vandaag in Madrid waar de jongens vanavond een show hebben. Over twee dagen hebben ze hun laatste show voor een poosje in Portugal. Daarna hebben ze anderhalf maand vrij en daarna gaan ze weer verder voor anderhalf maand in Noord Amerika.

Ik ben wel blij dat we straks even een poosje thuis kunnen zijn. Ik ben natuurlijk wel even weg geweest maar ik wil ook wel even naar Bryan en mijn andere vrienden in Londen toe. En misschien ook wel weer even naar Ierland. Niall zal daar ook wel naar toe willen, hij zal zijn ouders en broer ook wel missen.

Ik ga languit op bed liggen en zucht. Het is zulk mooi weer. Ik wil zo graag even de stad in, maar ik weet niet of dat verstandig is. De fans weten natuurlijk allemaal dat de jongens hier zijn en zullen me daardoor sneller herkennen. Maar als ik me gewoon heel goed vermom, misschien dat ik er dan wel mee weg kan komen? Het is niet gek om een zonnebril te dragen met dit mooie weer.

Ik tuur een beetje uit het hotelraam. Liam had een filmpje op zijn Snapchat gezet van de fans die allemaal voor het gebouw van het radio station waar ze nu zijn staan. Dan zullen de fans die ons willen zien daar allemaal wel zijn toch?

Ik graai mijn zonnebril uit mijn koffer en zet een hoed op. Hier vlakbij zit het "Plaza de España". Oftewel een heel groot mooi plein met gebouwen eromheen en mooie beelden. Fuck it. Ik ga er gewoon heen.

Ik ga met de lift naar beneden en loop het hotel uit. Het is maar een klein stukje lopen en ik ben er al. Het is hier wel druk, ik denk niet dat ik hier te lang moet blijven.

Ik loop naar een cafeetje en bestel een ijsje. Dan ga ik zitten op een bankje en geniet van het mooie uitzicht. Madrid is echt prachtig. Alleen een beetje jammer van al die mensen hier.

Ik wilde dat ik dit vaker kan doen. Maar ik vind het toch een beetje spannend omdat elk moment iemand me kan herkennen. Nou ja, zo erg kan het toch niet uit de hand lopen? Het is niet zo dat ik een van de jongens ben.

Voor nu kan ik genieten van mijn ijsje en de omgeving. En het warme weer. De stress die in mijn hoofd zat vaagt langzaam weg.

Er komt een meisje naast me op het bankje zitten waardoor ik een beetje schrik. Zou ze me door hebben? Gelukkig zegt ze niks en lijkt ze druk bezig te zijn op haar telefoon.

Na een poosje gaat het meisje weer weg en vergeet ik haar weer. Ik val weer terug in mijn eigen wereldje. Als ik na een tijd weer op mijn telefoon kijk zie ik dat ik hier al best lang ben. Ik heb ook al berichtjes van Niall.

Niall: Waar ben je?

Niall: Roosjee reageer

Niall: Je maakt me een beetje bang

Oeps. Ik denk dat ze al terug zijn in het hotel.

Rozemarijn: Ik ben bij Plaza de España

Niall: Niet alleen toch?

Oh nee. Ik denk dat hij boos gaat worden.

Rozemarijn: Jawel..

Rozemarijn: Maar ik kom nu wel terug

Niall: Ik loop je tegemoet

Ik sta op en loop gauw terug naar het hotel. Het laatste wat ik wil is dat Niall hier straks omringt wordt door mensen. Ik kan wel tegen hem zeggen dat hij hier niet heen moet komen maar dat doet hij toch wel.

Ik kom net bij het hotel aan als Niall naar buiten komt lopen.

'Roos!' zucht hij als hij me ziet en trekt me in een knuffel. 'Hoevaak moet ik nog zeggen dat je niet alleen naar buiten kan?'

Ik knuffel hem gauw terug maar trek hem dan snel weer naar binnen het hotel in zodat niemand hem ziet.

'Sorry.' mompel ik. 'Ik verveelde me heel erg.'

'Had mij dan gebeld.' zegt Niall.

Ik kijk hem verbaasd aan. 'Jij zat toch midden in een interview?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Nou en. Ze kunnen echt wel zonder me.'

'Echt niet.' zeg ik en geef hem een por. Ondertussen zijn we weer bij onze hotelkamer aangekomen.

'Maar hoelang zat je daar dan? Heeft niemand je herkent?' vraagt Niall.

'Ik heb geen idee eigenlijk. Ik denk anderhalf uur. Maar niemand heeft me gezien volgensmij'

'Stupid lucky girl.' mompelt Niall waardoor ik grinnik. Hij kijkt me aan en trekt zijn wenkbrauw op. 'Oh, je vind dat grappig?'

Hij geeft me een duwtje waardoor ik achterover op het bed val en ik gil. Lachend komt Niall boven me hangen. 'Dat krijg je ervan. Jij met je rebelse gedrag. Je maakt mij weer bezorgd en je vind het nog grappig ook.'

Hij kietelt me in mijn zij waardoor ik weer gil en begin te lachen.

'Het spijt me!' gil ik lachend.

'Ja, dat is je geraden.' grijnst Niall en laat zich naast me neer vallen op het bed.