Young 2 || Niall Horan

39

Ding dong.

Ik druk op de bel van mijn ouderlijk huis. Ik heb een paar dagen in het boshuisje doorgebracht. Iets langer dan zou moeten misschien want toen ik net weer internet had kon mijn telefoon het aantal meldingen niet aan en viel uit. Ik kijk straks wel of ik hem aan de lader kan doen. De tijd in het boshuisje heeft me wel echt goed gedaan. Ik voel me veel relaxter.

De deur gaat open en een verbaasde jongen staat in de deuropening. Ik moet er nog steeds aan wennen dat hij zo lang is geworden.

'Roos?!' vraagt hij verbaasd.

'Maxie!' glimlach ik. Hij stapt naar buiten en geeft me gelijk een knuffel.

'Ik heb je zo gemist! Wacht, wat doe je hier?' vraagt hij en laat me ook weer los. Ik grinnik en loop naar binnen. Max doet de deur achter zich dicht en we gaan allebei in de woonkamer op de bank zitten.

'Hier ben ik al lang niet geweest zeg.' merk ik op. Max valt even stil. Er is natuurlijk een reden dat ik hier niet kon zijn.

'Begrijp me niet verkeerd, ik vind het super leuk dat je hier bent. Maar is Niall niet in Denemarken ofzo? Je zou toch met hem meegaan?' vraagt Max.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik wilde even naar huis.'

Max kijkt me scheef aan. 'Waarom geloof ik daar niks van?'

'Hoezo geloof je dat niet?' vraag ik lachend. 'Ik wilde gewoon mijn kleine broertjes zien. Waar is Noah eigenlijk?'

Max slaat zijn armen over elkaar. 'Nu niet van onderwerp veranderen. Je hebt het misschien nog niet door, maar ik ben oud genoeg om door te hebben dat er wat aan de hand is. Je zou echt niet zomaar bij hem weg gaan.'

'Shit man.' mompel ik. Hij heeft gelijk. Ik zie hem nog als mijn kleine broertje maar ondertussen is hij al langer dan mij. 'Je moet ook niet zo snel opgroeien.'

'Dus, vertel.'

'Oke,' zucht ik. 'Niall en ik hebben ruzie.'

'Zo erg dat je weg gegaan bent?' vraagt Max waarop ik knik. 'Wat heeft hij gedaan?'

Ik schiet in de lach. 'Je gaat er gelijk vanuit dat het zijn schuld is?'

'Ja tuurlijk.' grinnikt Max. Ik schud lachend mijn hoofd en staar uit het raam. Ik heb het gevoel dat ik te gemeen ben tegenover Niall. Ik dwing hem om me een antwoord te geven terwijl hij dat duidelijk nog niet wil. 'Dus? Wat is er gebeurt?' vraagt Max.

'Hij wilde me iets niet vertellen.' mompel ik.

Max fronst. 'Wat dan?'

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Dit soort dingen zou ik eerder met Bryan bespreken dan met Max. Dat komt omdat Bryan mijn oudere broer is en altijd heel beschermend over me is. Max en Noah zijn mijn kleine broertjes waar ik me altijd verantwoordelijk voor voelde. Maar ik heb het gevoel dat de rollen een beetje omdraaien, wat opzich ook wel een beetje logisch is. Sinds ik ontvoerd ben, ben ik de zwakste van ons vieren en mijn broers waren in die tijd allemaal super ongerust. Dat zijn ze nog steeds. En Max is echt geen kleine jongen meer, ik denk dat hij me prima zou kunnen beschermen als het erop aan zou komen. Andersom niet waarschijnlijk.

'Nou, uh, je weet dat Niall en ik best wel close zijn?' mompel ik.

Er verschijnt een grote grijns op Max zijn gezicht. 'Jazeker.'

'Nou, de laatste tijd zijn we denk ik wel iets meer dan vrienden. Maar Niall is heel onduidelijk in wat hij wil. Hij zegt tegen me dat we gewoon vrienden zijn maar als ik te close ben met andere jongens word hij daar boos op.' leg ik uit.

'Oh. My. God!' roept Max en springt op. 'Als mama en Maura dit te weten komen!'

Mijn ogen worden groot. 'Wat? Denk je dat ze boos worden?'