Young 2 || Niall Horan

16

Pov Rozemarijn

'Wat nu?' vraagt Iris.

We rijden met grote snelheid terug naar het huis. De sfeer in de auto is gespannen.

'We pakken de boot.' mompelt Spike. Hij gooit het stuur ineens om en we vliegen allemaal door de auto heen.

'En dan? Ze weten dat we hier zijn! We moeten zo snel mogelijk ver weg van hier!' zegt Iris in paniek.

'Denk je dat ik dat niet weet!' brult Spike ineens en slaat met zijn vuist op het dashboard. Van schrik kijk ik op.

Het valt even stil, je hoort alleen het gieren van de motor die deze snelheid niet aan kan. Ik kijk door het raam naar buiten, maar we gaan zo snel dat ik niet echt iets zie.

Ik hoop echt dat de politie me nu vindt. Dat moet wel, anders gaan we waarschijnlijk weer naar de andere kant van de wereld en zullen ze me nooit meer vinden. Maar ze zullen wel moeten opschieten. Wat als ze het niet redden?

'We pakken gewoon de boot, varen naar Vietnam en vanaf daar regelen we een vliegtuig zo ver mogelijk weg van hier. Suriname ofzo.' mompelt Spike.

'Dat is het plan? En wat als we ergens gepakt worden? Hebben we ook een plan B?' vraagt Iris.

'Nee, die hebben we niet. Daarom is het belangrijk dat dit lukt. Dus houd je mond en laat me concentreren op de weg.' bromt Spike.

Iris zucht diep en haalt gefrustreerd haar handen door haar haar. Iedereen is extreem gespannen, inclusief ik. Suriname? Daar gaan ze me nooit vinden. Ik moet op een of andere manier tijd zien te rekken.

'Hoe hebben ze ons gevonden?' vraagt Finn. 'Niemand heeft ons gezien toch? En Rozemarijn is niet te herkennen. Hoe kan dit nou gebeuren?'

'Misschien heeft Rozemarijn wel iemand aangesproken toen wij het niet zagen. Of gebeld. We hebben haar teveel vrijheid gegeven.' zegt Joshua.

'Fouilleer haar.' beveelt Spike. Finn voelt in mijn broekzakken en schudt zijn hoofd. 'Dat is geen fouilleren.' sist hij. 'Waar zou jij je geheime spullen bewaren als je een vrouw bent? Doorzoek alle gaatjes en ruimtes die ze heeft.'

'Niet doen.' mompel ik als Finn zijn handen onder mijn shirt laat glijden. Hij voelt overal en stopt zijn handen daarna in mijn broek.

Ik heb me nog nooit zo vies gevoeld. Er stroomt een traan over mijn wang en na een tijdje heeft Finn me helemaal onderzocht.

'Ze heeft echt niks.' zegt Finn.

'Hoe kan dit dan?' vraagt Joshua gefrustreerd. 'Heeft iemand anders ons verraden?'

'Maakt het nog wat uit?' mompelt Iris. 'Het is nou toch al gebeurt.'

'Opzich is het wel handig om te weten. Straks is het onze piloot, dan zitten we straks in Suriname met hetzelfde probleem.' zegt Joshua met een dringende toon.

'We weten het niet, oke? We kunnen er dus ook niks aan doen en op dit moment hebben we geen tijd om er achter te komen.' kaatst Iris terug.

'We zijn er bijna, maak je klaar om te rennen.' bromt Spike. 'We kunnen niks meenemen.'

'En het geld dan?' vraagt Iris verbaasd.

'Oke, jij haalt het geld. Maar als we je niet meer mee kunnen nemen laten we je staan. Finn, jij zorgt ervoor dat Rozemarijn die boot in komt en Joshua zet de boot aan.' beveelt Spike. 'Gordels los. Maak Rozemarijn ook alvast los.'

Finn maakt mijn armen en benen los die met een touw vast zaten en daarna mijn gordel. Ik kan alleen maar toekijken.

We rijden de parkeerplaats van ons huis op en komen met piepende remmen tot stilstand. Iedereen springt de auto uit. Nu moet ik tijd gaan rekken.