Young 2 || Niall Horan

05

Pov Rozemarijn

'Drie keer raden wie er op vakantie gaat.'

De enge gozer, waarvan ik ondertussen echt walg, komt het hok waar ik nog steeds in zit binnen gelopen.

'Ik!' roept hij vrolijk. 'Je vriendje heeft echt 7 miljoen voor je over.'

Mijn ogen worden groot en ik staar hem aan. Niall gaat hem 7 miljoen euro geven? Om mij vrij te krijgen?

'Dus met een beetje geluk wordt dit je laatste avondje hier. Ik zou er nog maar van genieten als ik jou was.' grinnikt hij en maakt mijn handen los zodat ik het eten wat hij meegenomen heeft kan eten.

Voor het eerst in een paar weken voel ik weer een beetje hoop. Een straaltje adrenaline stroomt door mijn aderen en gulzig, zoals altijd, eet ik mijn eten op. Ga ik dan echt weer naar huis? Zou alles dan weer normaal worden?

'Denk eens wat ik allemaal kan kopen! Een boot, een mooie auto. Een eiland misschien. Wat jammer nou dat je dat allemaal niet gaat zien.'

'Sneu dat je dat allemaal in je eentje moet doen.' mompel ik.

De jongen trekt zijn wenkbrauwen op en slaat zijn armen over elkaar. 'Denk je echt dat ik alleen ben? Dat ik degene ben die er steeds aan denkt om je te voeren betekent niet dat ik alleen ben. Sterker nog, dit was niet eens mijn plan, maar die van iemand anders. Morgen zul je de rest wel zien.'

Ik frons. Hij is niet alleen?

Ik dacht echt dat het alleen hem was. Ik weet nog vaag dat ik even een blokje om liep, omdat ik vol energie zat omdat Niall bijna terug zou komen. Ineens kreeg ik een klap op mijn achterhoofd en voor de rest weet ik het niet meer. Toen ik wakker werd zat ik hier.

Ik vraag me nog steeds af wat er was gebeurd als ik gewoon bij de jongens thuis gebleven was, zoals Niall me ook gevraagd had. Maar ik moest zo nodig naar mijn eigen appartement om even spullen te halen en ben daar toen even gebleven. Ik had vanaf daar ook niet moeten gaan lopen. Die buurt is veel onveiliger dan de buurt van de jongens.

'Dus jullie ontvoerden me voor het geld?' vraag ik.

'Ja. Niet iedereen heeft zoveel geld als jullie.' snuift hij.

'Jij denkt dat ik geld heb?' vraag ik. 'Ik ben een werkloze student. Ik ben waarschijnlijk mijn hele leven bezig om leningen af te betalen.'

Hij kijkt me ongelovig aan. 'Jij? Met een miljonair als vriend?'

Ik knik.

'Nou, dat heb je niet goed voor mekaar dan. En straks heeft hij niks meer over.' zegt hij.

'Hoe zou dat nou komen.' mompel ik.

De jongens grijnst en geeft me een glas water. Die drink ik in een teug leeg en laat hem dan per ongeluk op de grond vallen. Geschrokken kijk ik ernaar.

'Normaal zou ik boos worden, maar jij zorgt ervoor dat ik straks 7 miljoen heb. Dus je hebt geluk.'

Ik kijk hem aan, wachtend tot hij weer weg gaat. Maar hij blijft en begint vrolijk rondjes te lopen.

'Hoe dom is je vriend eigenlijk, dat hij z'n kuikentje zo rond laat lopen zonder enige bescherming. Het was letterlijk appeltje eitje.'

Ik kijk hem boos aan maar meer durf ik niet te zeggen. Niet nu ik morgen waarschijnlijk naar huis mag.

'In een huis dat kapot is ook nog. Toen jullie weg waren konden we zo via een kapot raam naar binnen en konden we van alles over je te weten komen. Het is echt sneu gewoon.'

Ik bal mijn vuisten. Niall wilde ook niet dat ik naar mijn eigen appartement ging. Maar ik deed het toch.

'En ook gewoon hoe sterk jullie band is. Iedereen weet dat hij echt alles voor je zou doen. Een paar miljoen meer of minder maakt hem niet uit. Je bent gewoon echt een doelwit als het om geld gaat. Je moet daar in het vervolg mee oppassen als straks iedereen weet dat ze geld kunnen verdienen door jou te ontvoeren. Je bent echt zijn zwakke punt, en hij die van jou.'

Ik knijp mijn ogen dicht. Hij maakt me alleen maar bang. Morgen ben ik er vanaf, dan ga ik eindelijk weer naar huis. Dan ga ik nooit meer alleen ergens heen en zal ik altijd luisteren naar Niall. En ik blijf altijd bij hem.

'Bereid je maar voor op morgen.' grinnikt de jongen. Hij bindt mijn handen weer vast aan de stoel en geeft me nog een knipoog voordat hij het hok weer verlaat.